Od 21 do 25 września świętowaliśmy w diecezji Dni Życia Konsekrowanego. Uroczystości odbywały się w poszczególnych świątyniach Sandomierza. W poniedziałek w katedrze odbył się obrzęd konsekracji dwóch dziewic i wdowy. W kolejne dni świętujący gromadzili się w kościołach: św. Pawła, św. Józefa, św. Jakuba i Ducha Świętego. W poszczególnych miejscach w liturgię zaangażowane były różne wspólnoty zakonne.

W naszej diecezji posługuje 10 męskich zgromadzeń zakonnych, prowadząc 12 placówek, w których pracuje blisko osiemdziesięciu zakonników. Jest też 21 żeńskich zgromadzeń zakonnych, prowadzących 48 domów, gdzie swoje powołanie realizuje blisko czterysta sióstr.

Konsekracja dziewic i błogosławieństwo wdowy

Takiej uroczystości jeszcze w naszej diecezji nie było. Panie: Elżbieta z okolic Stalowej Woli i Małgorzata z Tarnobrzega weszły w szeregi konsekrowanych dziewic, a Małgorzata z Ostrowca Świętokrzyskiego do stanu wdów konsekrowanych. Mszy św., w czasie której odbyły się obrzędy, przewodniczył bp Krzysztof Nitkiewicz. W czasie homilii Ksiądz Biskup mówił, że różnorodność i bogactwo form życia konsekrowanego jest owocem działania Ducha Świętego.

– On oświecił umysły i porywał serca wielu kobiet oraz mężczyzn, którzy postanowili naśladować we wszystkim Chrystusa. W ten sposób wytyczyli i nadal wyznaczają nowe szlaki wiodące ku ewangelicznej doskonałości. Obdarzeni prawdziwie prorockim charyzmatem, podejmowali i wciąż podejmują nowe wyzwania duszpasterskie, aby przyprowadzić wszystkich do Chrystusa. Doświadczamy tego w naszej diecezji i jesteśmy Wam za to, najdrożsi, wdzięczni – mówił Ksiądz Biskup. – Wierni korzystający z posługi duszpasterskiej chcą świadomie wybierać i decydować. Coraz więcej jest również tych, którzy pojawiają się w Kościele okazjonalnie. Nieraz wynika to z poszukiwania najmniej zobowiązującego rozwiązania. Zawsze jednak potrzebują Bożego człowieka, który w należyty sposób zatroszczy się o ich potrzeby. Dla chwały Bożej oraz dla dobra tych naszych sióstr i braci powinniśmy ze sobą dalej ściśle współpracować: osoby konsekrowane, katecheci, księża diecezjalni. To my w pierwszej kolejności mamy budować wspólnotę, w której jedni noszą ciężary drugich, a przede wszystkim nawzajem się miłują. Nasze dzisiejsze zgromadzenie liturgiczne jest dowodem na to, że tak się dzieje. W tej intencji pragniemy zanosić do Boga wspólną modlitwę – zachęcał Hierarcha.

Po homilii i odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych Ksiądz Biskup przyjął od kandydatek gotowość trwania w dziewictwie poświęconym Bogu i w służbie Kościołowi. Dziewice konsekrowane przyjęły z rąk Biskupa Ordynariusza symbole: obrączkę, znak zaślubin z Chrystusem oraz brewiarz, narzędzie osobistego uświęcenia przez modlitwę. Pobłogosławiona wdowa otrzymała krzyż, znak łączności z męką Zbawiciela oraz brewiarz, znak uświęcenia przez modlitwę. Jak tłumaczy ks. Leon Siwecki, wikariusz biskupi ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego: – Życie dziewic konsekrowanych oraz pobłogosławionych wdów w świecie ukazuje wartość dziewictwa, jak i wdowieństwa, które nie są stanem osamotnienia, lecz samotności wybranej jako stan życia. Tym, co łączy indywidualne formy życia konsekrowanego jest pozostawanie w świecie, bez zamykania się w murach klasztoru. To pozostawanie w świecie realizuje się zasadniczo bez widocznych dla otoczenia oznak przynależności do stanu konsekrowanego. Dziewice konsekrowane, jak i wdowy, poświęcające swe życie Bogu, to osoby wolne, ponieważ związanie z Chrystusem nigdy nie zniewala, ale zawsze wyzwala – tłumaczy ks. Leon.

Czym jest życie konsekrowane?

Ks. Siwecki wyjaśnia: – Życie konsekrowane jest stałą formą poświęcenia się Bogu i Kościołowi realizowane w instytutach zakonnych, instytutach świeckich, niektórych stowarzyszeniach życia apostolskiego, jak również w indywidualnych formach (pustelnicy, dziewice konsekrowane, wdowy oraz wdowcy konsekrowani). Ogólne wskazanie na życie konsekrowane przez profesję rad ewangelicznych dotyczy wszystkich form życia konsekrowanego, zarówno tych realizowanych w instytutach, jak i tych realizowanych indywidualnie. Służba Kościołowi jest podstawą istnienia i akceptacji każdej formy życia konsekrowanego.

Instytuty zakonne, które potocznie określamy jako zakony męskie i żeńskie, są wspólnotami zatwierdzonymi przez władzę kościelną. Ich członkowie, zgodnie z własnym prawem zakonnym, składają wieczyste lub czasowe śluby oraz podejmują życie wspólne w domach zakonnych czy klasztorach. Instytuty świeckie to wspólnoty osób, które chcą żyć dla Boga, żyjąc w świecie. Ich dewiza życia to: oddanie się całkowicie Bogu, nie opuszczając świata. Zwykle każdy mieszka sam lub przy rodzinie. Członkowie instytutu realizują swoje całkowite oddanie się Bogu i służbę ludziom poprzez praktykę rad ewangelicznych w kontekście doczesnych struktur świata. W życiu osób należących do instytutów świeckich przenikają się wzajemnie trzy elementy: konsekracja, świeckość, apostolstwo.

Dar dla wspólnoty

S. Klara Halina Radczak CFS, referentka diecezjalna, zapytana o to, jak wygląda sytuacja osób konsekrowanych w naszej diecezji, odpowiada: – Życie konsekrowane jest piękną i nieodłączną częścią całej wspólnoty Ludu Bożego. Św. Jan Paweł II podjął wielką promocję tej formy życia w Kościele. Jego następcy również przypominają Kościołowi i dzisiejszemu światu jakim darem dla wspólnoty wierzących są osoby zakonne. Niemniej przełom wieków i nasz czas obecny jest czasem trudnym, bo kryzys dotyka również życie konsekrowane. Objawia się to w rezygnacji niektórych z życia zakonnego, nawet po profesji wieczystej oraz w braku nowych powołań.

Mimo kryzysu nasza diecezja jakby była poza jego zasięgiem. Od kilkunastu lat liczba osób konsekrowanych, także liczba domów zakonnych oraz innych dzieł, które zakony prowadzą jest stała, a jeśli zmniejsza się to minimalnie. Siostry zakonne utrzymują w dobrej kondycji swoje dotychczasowe dzieła oraz podejmują nowe, szczególnie w dziedzinie oświaty i opieki nad dziećmi – powstają nowe ochronki i przedszkola, a nawet szkoły. Jest to więc zjawisko zdumiewające i ze wszech miar radosne.