Olga: – Bardzo się cieszę owocami Wielkiego Postu. To był piękny czas. Boję się jednak, żeby nie powtórzyło się to, co w poprzednich latach. Wróciłam do „normalności”...
Rzeczywiście, wielu ludzi doświadcza takiego „powrotu do normalności”. Św. Paweł powiedziałby, że znów „żyją według ciała”. To, co powiem, nie będzie oczywiście pociechą, ale dla zrozumienia tego, co się dzieje, warto wiedzieć, że to jest zjawisko „normalne”, czyli wynika z pewnej normy, ma uzasadnienie i przyczynę. Nie musi się tak jednak stać. Możliwe jest bowiem nie tylko zachowanie, ale i pomnożenie owoców Wielkiego Postu – czasu wzmożonych ćwiczeń duchowych.
Przez chwilę zatrzymajmy się jeszcze nad pytaniem: Dlaczego właśnie w Wielkim Poście tak wiele odkrywamy i postępujemy naprzód? Dzieje się tak dlatego, że wielu z nas podejmuje w tym czasie więcej działań mających motyw, swój początek, w wierze.
Okres przygotowania do Wielkiej Nocy jest bardzo ważny i dobrze, że trwa w naszych czasach aż 46 dni, a w niektórych wspólnotach nawet dłużej. Dobrze, że wtedy ćwiczymy swoją wolę, więcej słuchamy, czytamy, więcej kochamy „najmniejszych”. Pamiętaj jednak, że kluczem do drzwi łaski jest ostatecznie tajemnica samej Wielkiej Nocy. Trzeba, oczywiście, się do niej solidnie przygotować, ale jeśli nie powiemy świadomie „amen” na jej światło – owoce przepadną.
Reklama
Musimy się wystrzegać postawy uczniów idących w stronę Emaus, a dokładnie rzecz ujmując – idących jak najdalej od Jerozolimy. Oni też przeżyli – i to naocznie – dramat Jezusa. Byli jego drugoplanowymi aktorami.
Czas
Daj się, droga Olgo, zatrzymać Jezusowi w Wieczerniku. Pokażę Ci coś ciekawego. Zauważ, że okres wielkanocny trwa 50 dni, a jest to okres przeżywany z najmniejszym zaangażowaniem spośród okresów całego roku – prawie tak źle przeżywamy okres Bożego Narodzenia. Zresztą w obu przypadkach wielu uważa, że te okresy trwają dwa dni.
Ale wróćmy do tego, na co chcę Ci zwrócić uwagę, a mianowicie – do proporcji. 50 dni jak najczęstszego przebywania na modlitwie z braćmi wobec 365 dni roku to około jedna siódma. Jeden dzień – niedziela spędzana wokół Pana z braćmi w Wieczerniku tygodnia – to też jedna siódma naszego życia.
Dlatego proszę Cię, byś spróbowała w tym roku odnowić przeżywanie okresu wielkanocnego. Szukaj jak najwięcej okazji do bycia we wspólnocie, na modlitwie, rozmowach, na wspólnej i wzajemnej służbie. Rozważajcie tajemnicę Kościoła i jego życia, zupełnie jak uczniowie i uczennice Boskiego Mistrza „w sali na górze” – w Wieczerniku.
I to wszystko?
To, o czym dziś rozmawiamy, nie jest oczywiście wystarczające, ale na pewno jest konieczne. Jak mówiłem na początku, to, od czego chcemy się uchronić, to „życie według ciała”, czyli „po swojemu”. W Wielkim Poście nasze „życie według Ducha” ograniczało się zasadniczo do trwania w pokucie, czyli na modlitwie, poście i w miłosierdziu. Teraz jest czas, aby z pomocą Ducha miłości otrzymanego od Ojca i zmartwychwstałego Pana, podejmować przygotowane przez Ojca dzieła. Trzeba je w swojej wspólnocie odkryć, zaprojektować i wykonać. I nie zapominać o Passze tygodnia, czyli niedzieli. Bez niedzielnego rodzenia się na nowo jako wspólnota wierzących uczniów i bez przyjęcia Ducha Świętego nie przełamiemy owej „normalności”, czyli grzeszności, do której ciąży skażone grzechem ciało.
Ruszajmy zatem pięknie we wspaniały, konieczny, choć trochę zapomniany okres wielkanocny. Bóg Miłosierny daje odkupienie. Jesteśmy wolni, możemy iść dalej. Ale zanim ruszymy z mocą, musimy się napełnić Duchem. Dobrze, że uczniowie idący do Emaus wrócili. I my nie uciekajmy do swych domów.
Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.
Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach.
Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić.
Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
Leon XIV przyjął w Castel Gandolfo prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego i powtórzył gotowość przyjęcia w Watykanie przedstawicieli Rosji i Ukrainy na potrzeby negocjacji pokojowych.
Wołodymyr Zełenski przybył do Castel Gandolfo, gdzie letni wypoczynek spędza Leon XIV. Jak informuje Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej, podczas audiencji u Papieża rozmawiano o trwającym konflikcie oraz pilnej potrzebie znalezienia sprawiedliwego i trwałego pokoju.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.