Drodzy Diecezjanie!
W niedzielę 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzić będziemy Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W tym roku chcemy zwrócić naszą uwagę na kobiety konsekrowane, siostry zakonne, żyjące we wspólnotach klasztornych czy też - jako świeckie konsekrowane - w świecie. Gdyby je wszystkie w Polsce zebrać razem, utworzyłyby one ponadwudziestopięciotysięczne miasteczko, w którym obok siebie znalazłyby się członkinie klasztorów kontemplacyjnych, zgromadzeń zakonnych, stowarzyszeń apostolskich i instytutów świeckich. Większość z nich nosiłaby habity, a niektóre byłyby w strojach cywilnych. Wszystkie one mają coś z ewangelicznych niewiast, które idąc za Jezusem, służyły Jemu oraz Jego uczniom.
Wsłuchując się w czytania biblijne dzisiejszej niedzieli, pragniemy w ich świetle spojrzeć na niektóre aspekty żeńskiego życia konsekrowanego.

1. Pójdźcie za Mną - Powołanie do naśladowania Chrystusa

W Ewangelii św. Marek przedstawia historię powołania pierwszych uczniów, których Jezus zaprasza prostymi słowami "Pójdźcie za Mną". Oni zaś zostawiają wszystko i natychmiast idą za Nim. Jeszcze nie wiedzą, jak to wołanie wpłynie na ich życie; jeszcze nawet nie przypuszczają, jaką przyszłość przyniesie im naśladowanie Chrystusa, ale już w tym pierwszym momencie spotkania z Nim są gotowi do przyjęcia wezwania.
To wydarzenie pokazuje, że powołanie ma swój początek nie w osobistym wyborze, ale w Bożym wezwaniu. To przecież Jezus, przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał rybaków i skierował do nich osobiste zaproszenia. Źródłem powołania jest więc inicjatywa Boża, miłość Boża i Boże wybranie.
Podobnie jest z powołaniem do życia konsekrowanego; jest ono szczególną łaską, za którą stoi miłosierna i niczym nie skrępowana wola samego Boga. Jest to głos zapraszający. Dziewczyna, słysząc to zaproszenie, zapewne najpierw się dziwi, a następnie dobrowolnie przyjmuje Boże zaproszenie, ciesząc się, śpiewa w sercu radosny hymn Maryi: "Wielbi dusza moja Pana". To właśnie Maryja przypomina wszystkim zakonnicom o pierwszeństwie Bożej inicjatywy i stanowi wspaniały wzór naśladowania Chrystusa, w ubóstwie, w dziewictwie i posłuszeństwie. To naśladowanie Chrystusa nacechowane jest delikatnością, czułością, poświęceniem, miłością oblubieńczą i zmysłem macierzyństwa duchowego. Oczywiście, nie jest ono wolne od krzyża i wyrzeczeń.

2. Powołanie do miłości oblubieńczej

Święty Paweł boleśnie doświadczył kruchości życia ludzkiego i przemijania czasu i dlatego z taką determinacją pisze Koryntianom o przemijaniu postaci tego świata. Taki sposób myślenia Apostoła Narodów przypomina słowa Chrystusa: "Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje". Osoby konsekrowane, wpatrzone w swego Pana, starają się pamiętać, gdzie jest ich ojczyzna, jest to przede wszystkim zasługą ślubu dziewictwa, rozumianego zawsze przez tradycję jako zapowiedź ostatecznego świata, który już dzisiaj działa i przemienia całego człowieka. Ten ślub jednak jest nie tylko znakiem zapowiadającym ostateczne nadejście królestwa Bożego, ale też znakiem miłości, w imię której człowiek oddaje się Bogu niepodzielnym sercem.
Biorąc przykład z Maryi, kobiety konsekrowane są niezwykle otwarte na przyjęcie w swych sercach Bożego życia; są niezwykle zatroskane o wzrost tego życia. Swe zatroskanie wyrażają pełnym i wyłącznym oddaniem się swemu Chrystusowi Panu, od którego otrzymują wszelkie dobro. Duch ofiary i poświęcenia ożywia każdy rodzaj ich apostolstwa, każdą ich pracę. To one właśnie są w bardzo szczególny sposób powołane, aby być znakiem czułej dobroci Boga dla ludzkości oraz szczególnym świadectwem tajemnicy Kościoła, który jest dziewicą, oblubienicą i matką.

3. Wstań, idź: - Powołanie do apostolstwa

Prorok Jonasz nie od razu zabrał się do zleconego mu przez Pana Boga zadania. Dopiero gdy Pan przemówił po raz drugi, poczuł się powołany do apostołowania i z odwagą wyruszył głosić mieszkańcom Niniwy upomnienie Boże. Jego misja osiągnęła tak niespodziewany i spektakularny sukces, że nawet Pan Jezus stawia Niniwę za przykład nawrócenia.
historia Jonasza pokazuje wyraźnie, że w każde powołanie od Boga wpisana jest apostolska aktywność. Ta działalność zależy od charyzmatu danej społeczności zakonnej. Ponieważ w Polsce znajduje się blisko sto żeńskich zgromadzeń zakonnych, stąd ich działalność jest bardzo różnorodna: siostry zakonne są obecne w kościele i w szkole, w szpitalu i w domu opieki, pracują na polu edukacji i wychowania, przy chorych i biednych, na misjach i w ewangelizacji, w kulturze i w mediach; oddają się adoracji i kontemplacji, studiowaniu i nauczaniu, dziełom miłosierdzia i posługom samarytańskim.
Ojciec Święty bardzo liczy na to, że kobiety konsekrowane wniosą swój wkład w rozwój nauki, w poprawę obyczajów, w odnowę religijną oraz w rozkwit życia rodzinnego i społecznego. Nie może też zabraknąć ich w dziedzinie refleksji teologicznej, kulturalnej i duchowej. Dla zakonnic stoją dziś otworem różnorakie nowe dzieła apostolskie. Ale najważniejsze ich zadanie na dziś, to stępienie ostrza agresywnego feminizmu i formacja współczesnej kobiety.
Zawierzając wszystkie osoby konsekrowane Maryi, która jest im w sposób szczególny Matką, prośmy Ją o tę miłość, dzięki której mogą one codziennie ofiarować swe życie dla Chrystusa, współpracując z Nim dla zbawienia świata.
Ze serca błogosławię