Jak chyba nigdy przedtem jesteśmy dziś świadkami wyjątkowego kultu młodości, siły i tężyzny fizycznej. Gdy oglądamy programy telewizyjne, przeglądamy gazety, zauważamy, że młodość i związane z nią piękno fizyczne mają bezwzględny priorytet. Jeśli jesteś młody – masz wszelkie prawa do rozwoju fizycznego i intelektualnego, do lepszych gratyfikacji finansowych, do opieki medycznej itp. A jeżeli masz jeszcze odpowiednie przełożenie materialne – jesteś wygrany. Jeżeli jednak jesteś już stary, słabszy, twoje piękno fizyczne i sprawność już przeminęły – jesteś skazany na zupełnie inne traktowanie: będziesz pomijany, a w najlepszym razie będziesz powodem irytacji i cynizmu, zostaniesz wyśmiany – po prostu twój czas się skończył, po cóż jeszcze chodzisz po tym świecie, choć wydaje się, że mógłbyś jeszcze wiele zrobić, tyle pokazać.

Dlatego z wielką radością – zwłaszcza starsi ludzie – przyjmują wszelkie inicjatywy i słowa papieża Franciszka, które dotyczą ludzi starszych. Tak było m.in. w niedzielę 28 września 2014 r., kiedy Ojciec Święty odprawił nabożeństwo eucharystyczne, a potem spotkał się na Placu św. Piotra z kilkudziesięcioma tysiącami seniorów z wielu krajów. Na spotkanie przybył też papież emeryt Benedykt XVI. Ojciec Święty przypomina o tym, o czym świat jakby nie chce pamiętać. Nawiązuje tu do działań św. Jana Pawła II – pamiętamy jego list do ludzi w podeszłym wieku. Niezwykłe są też inne wypowiedzi papieża Franciszka o bezcennej wartości osób starszych. Papież przekonuje, że ludzie starsi są potrzebni współczesnemu światu. Przechowują oni bowiem w swoich sercach i umysłach ogromną mądrość, umieją ukierunkować myślenie na sprawy najważniejsze. Piękne było porównanie przez Ojca Świętego ludzi starych do ciągle owocujących drzew. I zdanie, które było potem tak często cytowane przez rozgłośnie telewizyjne: „Naród, który nie szanuje ludzi starych, nie ma przyszłości”. Te myśli powinny zapaść głęboko w serca tych, którzy rządzą światem, którzy dziś są piękni i młodzi, ale jutro także będą ludźmi starymi. Papież apeluje o „sojusz pokoleń” i przestrzega, że bez obecności ludzi starszych narody zubożeją, a wolność w nich dominująca przekształci się w autorytaryzm.

Trzeba mocno upominać się o prawa ludzi starszych, zwłaszcza że istnieje dziś duży ich procent w każdym społeczeństwie. Ludzie starzy stanowią prawdziwą skarbnicę wiedzy i mądrości pokoleń, są nośnikami tradycji, kultury i nieocenionymi nauczycielami.

Starsi są także wyjątkowymi nauczycielami naszej historii, najlepszymi, bo doświadczali jej na sobie. Zauważmy, że dzisiaj historia jako przedmiot podlega pewnym ograniczeniom – ogranicza się liczbę jej lekcji w szkole, marginalizuje jej rolę. Tymczasem zawiera się w niej mądrość, tam są wzory właściwego życia i postępowania, tam zobaczymy, czym jest prawdziwy patriotyzm, jak cenna jest kultura chrześcijańska – jakże to ważne w czasach wielokulturowości Europy i postępującej islamizacji.