11 listopada w Kielcach

Już 9 listopada w Kielcach odbędzie się Bieg Niepodległości, dla dwóch grup wiekowych – zapowiada Robert Mazur, dowódca Kieleckiego Szwadronu Kawalerii im. 13. Pułku Ułanów Wileńskich.

Bieg Niepodległości – o godz. 9 wystartują dorośli; pobiegną trasą z Parku Miejskiego, ulicami m.in. Sienkiewicza, Jana Pawła II, Ściegiennego, Stadion, z metą w Ośrodku Myśli Patriotycznej i Obywatelskiej. Bieg po raz pierwszy jest atestowany, uczestnicy mają do pokonania 10 km. Dla najmłodszych (urodzonych po roku 2000) przewidziano jednokilometrową trasę, która będzie prowadziła przez park – początek o godz. 10. Ten dzień zakończy Pieśniobranie (godz. 16, OMPiO, ze śpiewem pieśni patriotycznych i przemarszem pod Pomnik Niepodległości).

Oficjalne uroczystości – 11 listopada o godz. 11, w bazylice katedralnej – Msza św. za Ojczyznę. Po Mszy św. nastąpi przemarsz z pl. NMP, ulicami Dużą, Sienkiewicza, Wesołą, Mickiewicza, przed odsłonięty w sierpniu 2014 r. pomnik Józefa Piłsudskiego (pl. Wolności) – gdzie po raz pierwszy będą się obywały oficjalne obchody Święta Niepodległości. Przewidziany jest także konkurs plastyczny dla dzieci.

Reklama

Do Kielc została zaproszona Reprezentacyjna Kompania Straży Granicznej z orkiestrą. Odbędzie się pokaz musztry i zmiana warty przed pomnikiem Piłsudskiego. Z kolei przed głównymi uroczystościami (przed Mszą św.) kawalerzyści z kieleckiego szwadronu zaprezentują się w paradzie konnej i tzw. kadrylu.

Kwesta na rzecz Wilejki – Odbędzie się także kwesta na potrzeby polskich szkół w Wilnie, organizowana we współpracy z Caritas kielecką. W 2013 r. uzyskano z niej blisko 6500 zł.

W kweście będą uczestniczyli wolontariusze: harcerze, ułani i członkowie Rodziny Szwadronowej Kieleckiego Szwadronu Kawalerii, uczniowie i nauczyciele Zespołu Szkół Ekonomicznych im. Mikołaja Kopernika, Szkoły Podstawowej nr 28 im. Żołnierzy 4. Pułku Piechoty Legionów w Kielcach, słuchacze kieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku oraz członkowie zaprzyjaźnionej z ułanami Grupy Teatralnej „Pegaz” z Buska-Zdroju i buskich szkół. Środki finansowe w wysokości 6.416.75 zł zebrane w czasie kwesty 3 maja i 11 listopada 2013 r. zostały w całości przeznaczone na wsparcie dla Polaków mieszkających w Nowej Wilejce na Litwie. Ten kierunek działania został obrany przez kieleckich ułanów nieprzypadkowo, ponieważ tam właśnie, w istniejącym do dziś budynku w latach 1922-1939 stacjonował 13 Pułku Ułanów – patron Kieleckiego Szwadronu Kawalerii i 13 Kieleckiej Drużyny Kawalerii Harcerskiej hufca ZHP Kielce-Miasto.

Reklama

Zakupione upominki zostały tuż przed świętami Bożego Narodzenia 2013 r., przekazane uczniom polskiej Szkoły Średniej im. Józefa Ignacego Kraszewskiego, Szkoły Początkowej „Zielone Wzgórze” i Świetlicy Środowiskowej Zgromadzenia Sióstr od Aniołów w Nowej Wilejce, w trakcie czwartej wizyty „Ułańskiego Mikołaja” w Wilnie.

Były to: telewizor, piłki do gry, paczki zabawek i słodyczy, sprzęt elektroniczny i komputerowy, krzesła do wyposażenia sali dydaktycznej (zakupione przez Fundacje Vive) oraz zestaw komputerowy (przekazany przez Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej z Kielc). Były także książki od wydawnictwa „Jedność” z Kielc oraz płyty CD z polskimi kolędami i artykuły spożywcze od innych sponsorów. Organizatorzy ponownie liczą na hojność kielczan.

Przykro mi, że moim oprawcą był mój ojciec. Przykro mi, że był tylko wiecznie bezrobotnym murarzem, alkoholikiem. Gdyby to był ktoś inny, być może pan Sekielski by mnie wysłuchał. Gdyby moim oprawcą był ksiądz, każdy by mi współczuł. Ojciec nie wzbudza już żadnej sensacji, nikogo nie obchodzi... Takich jak ja jest wiele i czujemy się gorsze od najgorszych.

Gehenna

Urodziłam się w bardzo dysfunkcyjnej rodzinie. Byłam dla wszystkich ogromnym rozczarowaniem. Moja mama spodziewała się syna, a urodziły się bliźnięta. Był to stan wojenny, zima. Półtora kilograma nieszczęścia, które każdemu w mojej rodzinie na całe życie pokrzyżowało plany. Ciągle chora i ciągle płacząca. Kula u nogi, jak to zwykle mawiali moi rodzice. Moja mama nigdy mnie nie przytuliła, nie wzięła na ręce. Nie usłyszałam od niej, że mnie kocha. Zwracała się do mnie zawsze bezosobowo – w najlepszym wypadku. Zawsze, kiedy ojciec wracał pijany do domu, brała mojego brata i uciekała.

Miałam kilka lat. Nie wiem, kiedy „to” się zaczęło. Pamiętam od zawsze. Nie miało znaczenia, czy był pijany czy trzeźwy. Ja ze swoim oprawcą i katem mieszkałam przez 13 lat pod jednym dachem. Wiedziałam, że nie mogę o tym nikomu powiedzieć. Raz próbowałam. Moja matka wyciągnęła mnie wtedy za włosy z wanny i skatowała. Wielokrotnie razem z moim ojcem przekonywali znajomych, że jestem kłamczuchą, że wymyślam, że sprawiam kłopoty. Myślę, że każdy wiedział, co się działo w naszym domu – łącznie z matką, ale każdy udawał, że tego nie widzi. Na początku płakałam, później zrozumiałam, że to gorzej, że moje cierpienie wzbudza w moim ojcu jeszcze większą agresję, że wszystko trwa przez to dłużej.

Tak samo było z biciem. Katowali mnie na zmianę, kijem od szczotki, smyczą, kablem od grzałki... Miałam ciągle powyrywane włosy, poprzecinane dłonie, którymi zakrywałam twarz, ponadrywane uszy.

Zamknij X

Spadłam na samo dno

Kiedy byłam starsza, liczyłam w myślach od jednego do dziesięciu. To pozwoliło mi przetrwać w ciszy. Było szybciej... Kiedy ojciec miał wrócić do domu, ulgę sprawiało mi wyrywanie włosów z głowy i wykręcanie palców. Wiedziałam, że za chwilę znów „to” będzie. Byłam małą dziewczynką. Kiedy sytuacja stawała się niebezpieczna dla matki, zabierała mojego brata i uciekała. Ja sama musiałam uspokoić ojca. Na Boga, miałam tylko kilka lat!

Kiedy miałam ok. 13 lat, moja matka ostatecznie wyrzuciła ojca z domu. Było to krótko przed moją pierwszą próbą samobójczą. W wieku 14 lat byłam już uzależniona od alkoholu, a gdy miałam 17 lat, zaczęłam się leczyć psychiatrycznie na depresję. Później doszły narkotyki, leki, kolejne próby samobójcze... Spadłam na samo dno. Zatrudniłam się w nocnym klubie jako telefonistka, czyli ogólnie rzecz biorąc, jako stręczyciel. W tamtym czasie czułam się bardzo dobrze w takim środowisku. Kiedy nie było pracy, siedziałyśmy razem z dziewczynami w moim „biurze” i opowiadałyśmy sobie wzajemnie o swoim tragicznym, parszywym życiu. Prawie każda z nas przeszła to samo. Tatuś, wujek, dziadziuś, prokurator, przyjaciel rodziny... Tabletki gwałtu i gwałty... Chleb powszedni. Znam dziewczynę, która wraz z siostrą rodziła swojemu ojcu dzieci. Każdy się domyślał, cała wieś, wiedziała matka. Nikt nie kiwnął palcem, żeby pomóc. Nikt nie chciał się wtrącać...

Kiedy poznałam tę dziewczynę, jej ojciec był już bardzo chory. Prosiłam ją, żeby mimo wszystko zawiadomiła policję. Odmówiła. Powiedziała, że bardzo kocha ojca. To właśnie robi z głową molestowanie. Znam dziesiątki, jeśli nie setki podobnych historii, z wieloma dziewczynami utrzymuję kontakt, ale nigdy nie słyszałam, żeby którakolwiek z nich była molestowana przez księdza.

Ocalone życie

Rok 2012. Pierwsza Komunia św. mojego syna. Byłam wtedy daleko od Boga, bo to Jego obwiniałam za całe to bagno. Po tej uroczystości mój syn zdecydował, że zostanie ministrantem. Bałam się. Poprosiłam znajomą, żeby prowadzała go do kościoła i pilnowała. Płaciłam jej za to, z czasem jednak musiałam zacząć chodzić z nim sama. Dla mnie nieważne było, czy to ksiądz, kościelny czy nawet organista – każdy był podejrzany, każdy był wrogiem. Zaczęłam jednak się modlić, korzystać z tego, co ofiarowuje Kościół. Przez wcześniejsze lata bezskutecznie szukałam terapii dla ofiar pedofilii.

Swoją pracę rzuciłam w czasie pobytu na Jasnej Górze. Zadzwoniłam do szefowej i powiedziałam, że więcej tam nie wrócę. Za ostatnie pieniądze kupiłam sobie Pismo święte i wróciłam do domu.

Dalej jednak nie potrafiłam przebaczyć. Nie chciałam. To mnie rujnowało, ale podejmowałam walkę. Rekolekcje, rekolekcje, rekolekcje... Msza św. z modlitwą o uzdrowienie wspomnień, relacji rodzice – dzieci, dzieci – rodzice. Wyjechałam do Medjugorie. Przebaczyłam. Korzystałam również z pomocy księży egzorcystów. Wiem, że moje koleżanki znalazły pomoc w Magdalence podczas rekolekcji uzdrowienia wspomnień. Dziś też śmiało mogę powiedzieć, że mojego syna wychował Kościół. Częste rekolekcje, wyjazdy w góry, ogniska, wycieczki, podczas których spał również w seminarium. Dużo rozmawiamy o pedofilii, mój syn nigdy nie był jej ofiarą, świadkiem, nie słyszał wśród swoich kolegów o molestowaniu. Dziś jest prawie dorosłym, zrównoważonym człowiekiem. Nie pije, nie pali, nigdy nie sprawiał żadnych problemów wychowawczych. Po pierwszym filmie Sekielskiego przestał chodzić w tygodniu do kościoła, bo bał się, że będzie napiętnowany przez rówieśników. W gimnazjum wielokrotnie był prześladowany za wiarę. Brzydzę się kłamstwem i manipulacją, którymi posłużył się pan Sekielski w swoich filmach. Mnie, ofierze pedofilii, i mojej rodzinie Kościół uratował życie! Dzięki niemu dziś, od 7 lat, jestem normalnym człowiekiem. Jestem matką. Pracuję i wychowuję dzieci. Staram się pomagać w wielu fundacjach działających na rzecz obrony życia i pomocy dzieciom. W ten sposób pragnę podziękować Bogu za łaski, które otrzymałam. Zawsze będę chodzić do kościoła. Pedofil to nie ksiądz, pedofil to pedofil! Pójdzie zawsze tam, gdzie są dzieci pozostawione bez opieki. I bez względu na to, jaką pełni funkcję, należy mu się kara.

Przykro mi tylko, że wszyscy ci, którzy obrzucają kamieniami Kościół, słysząc za ścianą krzywdę innego dziecka, mówią, że to nie ich sprawa.