Alumni o bł. Kadłubku

Alicja Trześniowska

Przedstawienie o życiu bł. Wincentego Kadłubka

Bądź na bieżąco!

250. rocznicę kultu bł. Wincentego Kadłubka, patrona Sandomierza i diecezji sandomierskiej, uczciła grupa alumnów czwartego roku Wyższego Seminarium Duchownego przygotowaniem inscenizacji o Błogosławionym.

Przedstawienie zostało najpierw zaprezentowane w obecności bp. Krzysztofa Nitkiewicza i bp. Edwarda Frankowskiego, wspólnoty seminaryjnej i Kapituły Katedralnej, spotykając się z uznaniem ze strony audytorium. Następnie zostało przedstawione mieszkańcom miasta w Katolickim Domu Kultury.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Na klerycki spektakl złożyły się sceny ukazujące ważne etapy z życia Wincentego Kadłubka (urodzonego ok. 1155-1160, zmarłego 8 marca 1223 r.). Scenariusz przedstawienia przygotował kleryk Piotr Wilk. Za najważniejsze etapy życia Błogosławionego uznano: Jego przygotowania do stanu rycerskiego, marzenia o poznawaniu odległych centrów nauki i kultury, następnie zdobywanie wiedzy w Krakowie, potem na uniwersytetach w Bolonii i Paryżu. Kolejne sceny przenosiły akcję do Polski, ukazując mistrza Kadłubka jako kanclerza dworu Kazimierza Sprawiedliwego, uczonego, patriotę, kronikarza dziejów ojczystych, zaś po śmierci księcia jako prepozyta sandomierskiej kolegiaty, potem biskupa krakowskiego i na koniec zakonnika cysterskiego w Jędrzejowie. Wprowadzono scenę ogłoszenia Wincentego Kadłubka błogosławionym mocą bulli papieża Klemensa z 1764 r. Podkreślono zasługi mistrza Wincentego dla Kościoła i narodu polskiego, Jego troskę w modlitwie o Ojczyznę i wszystkie stany, ukazując Go jako wzór dla współczesnych Polaków w gorliwości apostolskiej, patriotycznej, naukowej i społecznej. Jako wyjątkową postać, która uczy jak żyć, aby dojść do Boga, jak kochać Ojczyznę i szanować naród.

Tłem dla wydarzeń z życia Błogosławionego były zdjęcia miejsc, w których przebywał: dworów, uczelni, świątyń oraz odpowiednio dobrana muzyka. Zadbano też o piękne stroje. Nawiązując do „Kroniki polskiej” mistrza Wincentego, do inscenizacji wprowadzono za pomocą teatru cieni legendę o Wisławie (Wandzie) i królu Popielu, oraz sekwencję filmową z procesją alumnów w bazylice katedralnej w Sandomierzu, gdzie znajduje się ołtarz ze sceną Widzenia Matki Bożej przez Wincentego Kadłubka oraz gotycki relikwiarz z Jego relikwiami.

2014-03-11 14:32

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Seminarium w Domu Biskupów Gorzowskich

ks. Dariusz Gronowski
/ks. Adrian Put

[ TEMATY ]

seminarium

gorzów

Dom Biskupów Gorzowskich

Archiwum Aspektów

Historyczny dom biskupów gorzowskich, czyli budynek przy ul. 30 Stycznia 1 i 1a w Gorzowie pełnił rolę siedziby administratorów apostolskich a potem biskupów diecezjalnych w latach 1945-1992. Później, aż do 2007 r. był mieszkaniem biskupa pomocniczego i jednocześnie rezydencją pomocniczą biskupa diecezjalnego. Teraz stanie się miejscem formacji i studiów kleryków diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Przed wojną dom ten był własnością państwa Max und Adelheid Bahr. Po wojnie zmieniło się na tych ziemiach bardzo wiele. Miasto Landsberg znalazło się na terytorium Polski, zmieniając nazwę na Gorzów. W 1945 r. w budynku przy ul. 30 Stycznia przez pewien czas stacjonowali tam oficerowie radzieccy, później budynek był niezamieszkały. Przychylne wówczas dla Kościoła władze miasta Gorzowa oddały budynek na rezydencję administratora apostolskiego. Po opuszczeniu przez wojsko budynku jeszcze przez jakiś czas w piwnicy była kuchnia, ale korzystano z osobnego wejścia.

CZYTAJ DALEJ

Św. Wojciech, Biskup, Męczennik - Patron Polski

Niedziela podlaska 16/2002

Alumn Łukasz Gąsior

Obok Matki Bożej Królowej Polski i św. Stanisława, św. Wojciech jest patronem Polski oraz patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej i warmińskiej; diecezji elbląskiej i koszalińsko-kołobrzeskiej. Jego wizerunek widnieje również w herbach miast. W Gnieźnie, co roku, w uroczystość św. Wojciecha zbiera się cały Episkopat Polski.

Urodził się ok. 956 r. w czeskich Libicach. Ojciec jego, Sławnik, był głową możnego rodu, panującego wówczas w Niemczech. Matka św. Wojciecha, Strzyżewska, pochodziła z nie mniej znakomitej rodziny. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów. Ks. Piotr Skarga w Żywotach Świętych tak opisuje małego Wojciecha: "Będąc niemowlęciem gdy zachorował, żałość niemałą rodzicom uczynił, którzy pragnąc zdrowia jego, P. Bogu go poślubili, woląc raczej żywym go między sługami kościelnymi widząc, niż na śmierć jego patrzeć. Gdy zanieśli na pół umarłego do ołtarza Przeczystej Matki Bożej, prosząc, aby ona na służbę Synowi Swemu nowego a maluczkiego sługę zaleciła, a zdrowie mu do tego zjednała, wnet dzieciątko ozdrowiało". Był to zwyczaj upraszania u Pana Boga zdrowia dla dziecka, z zobowiązaniem oddania go na służbę Bożą.

Św. Wojciech kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa Adalbertusa. Ku jego czci przyjął w czasie bierzmowania imię Adalbertus i pod nim znany jest w średniowiecznej literaturze łacińskiej oraz na Zachodzie. Z Magdeburga jako dwudziestopięcioletni subdiakon wrócił do Czech, przyjął pozostałe święcenia, 3 czerwca 983 r. otrzymał pastorał, a pod koniec tego miesiąca został konsekrowany na drugiego biskupa Pragi.

Wbrew przyjętemu zwyczajowi nie objął diecezji w paradzie, ale boso. Skromne dobra biskupie dzielił na utrzymanie budynków i sprzętu kościelnego, na ubogich i więźniów, których sam odwiedzał. Szczególnie dużo uwagi poświęcił sprawie wykupu niewolników - chrześcijan. Po kilku latach, rozdał wszystko, co posiadał i udał się do Rzymu. Za radą papieża Jana XV wstąpił do klasztoru benedyktynów. Tu zaznał spokoju wewnętrznego, oddając się żarliwej modlitwie.

Przychylając się do prośby papieża, wiosną 992 r. wrócił do Pragi i zajął się sprawami kościelnymi w Czechach. Ale stosunki wewnętrzne się zaostrzyły, a zatarg z księciem Bolesławem II zmusił go do powtórnego opuszczenia kraju. Znowu wrócił do Włoch, gdzie zaczął snuć plany działalności misyjnej. Jego celem misyjnym była Polska. Tu podsunięto mu myśl o pogańskich Prusach, nękających granice Bolesława Chrobrego.

W porozumieniu z Księciem popłynął łodzią do Gdańska, stamtąd zaś morzem w kierunku ujścia Pregoły. Towarzyszem tej podróży był prezbiter Benedykt Bogusz i brat Radzim Gaudent. Od początku spotkał się z wrogością, a kiedy mimo to próbował rozpocząć pracę misyjną, został zabity przez pogańskiego kapłana. Zabito go strzałami z łuku, odcięto mu głowę i wbito na żerdź. Cudem uratowali się jego dwaj towarzysze, którzy zdali w Gnieźnie relację o męczeńskiej śmierci św. Wojciecha. Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i pochował z należytymi honorami. Zginął w wieku 40 lat.

Św. Wojciech jest współpatronem Polski, której wedle legendy miał także dać jej pierwszy hymn Bogurodzica Dziewica. Po dziś dzień śpiewa się go uroczyście w katedrze gnieźnieńskiej. W 999 r. papież Sylwester II wpisał go w poczet świętych. Staraniem Bolesława Chrobrego, papież utworzył w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech. Około 1127 r. powstały słynne "drzwi gnieźnieńskie", na których zostało utrwalonych rzeźbą w spiżu 18 scen z życia św. Wojciecha. W 1928 r. na prośbę ówczesnego Prymasa Polski - Augusta Kardynała Hlonda, relikwie z Rzymu przeniesiono do skarbca katedry gnieźnieńskiej. W 1980 r. diecezja warmińska otrzymała, ufundowany przez ówczesnego biskupa warmińskiego Józefa Glempa, relikwiarz św. Wojciecha.

W diecezji drohiczyńskiej jest także kościół pod wezwaniem św. Wojciecha w Skibniewie (dekanat sterdyński), gdzie proboszczem jest obecnie ks. Franciszek Szulak. 4 kwietnia 1997 r. do tej parafii sprowadzono z Gniezna relikwie św. Wojciecha. 20 kwietnia tegoż roku odbyły się w parafii diecezjalne obchody tysiąclecia śmierci św. Wojciecha.

CZYTAJ DALEJ

Papież do Polaków: bądźcie wierni dziedzictwu św. Jana Pawła II

2024-04-24 09:58

st
/KAI

PAP/EPA/GIUSEPPE LAMI

„Pozostańcie wierni dziedzictwu św. Jana Pawła II. Promujcie życie i nie dajcie się zwieść kulturze śmierci” - powiedział Franciszek do Polaków podczas dzisiejszej audiencji ogólnej.

Oto słowa Ojca Świętego:

CZYTAJ DALEJ

Reklama