Walczący z wiatrakami

WIESŁAWA LEWANDOWSKA: – Walczy Pani z wiatrakami, Pani Poseł, niczym Don Kichot?

ANNA ZALEWSKA: – Walczę z wiatrakami, nie jestem jednak powieściowym bohaterem, który jest nieskuteczny i coś mu się roi. Mam w tej walce już sześcioletnie doświadczenie oraz odpowiednią wiedzę fachową (studia podyplomowe z ochrony środowiska), odbyłam ponad 120 spotkań w całej Polsce, w miejscowościach, gdzie doszło do protestów w związku z lokalizowaniem tam turbin wiatrowych.

– Można powiedzieć, że jest Pani koordynatorką tego obywatelskiego protestu?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Ja tylko zadbałam o to, żeby ludzie, których warunki życia zostały drastycznie zakłócone, nie byli bezradni, by połączyli się w stowarzyszenia mogące być stroną w konflikcie z niezwykle silnym lobby wiatrakowym, by mogli korzystać ze wsparcia specjalistów. Powstało już ogólnopolskie stowarzyszenie, które w ramach tzw. konsultacji społecznych musi być informowane o poczynaniach rządu w tej sprawie.

– A te poczynania z jakichś dziwnych powodów są raczej nijakie…

Reklama

– Strategiczna ustawa o odnawialnych źródłach energii od dwóch lat jest przesuwana w czasie (miała obowiązywać już w styczniu 2013 r.!). Odpowiedzialne za nią Ministerstwo Gospodarki co miesiąc zapowiada, że za miesiąc dojdzie do jej przedstawienia. Nie dochodzi jednak… Można przypuszczać, że to pod naciskiem lobbystów, którzy dążą do tego, żeby to właśnie energetyka wiatrowa była najlepiej dofinansowana.

– A może rząd uważa, że to energetyka wiatrowa powinna zdominować wszystkie inne źródła energii odnawialnej (OZE) w Polsce, że to ona zapewni nam wymagany przez UE tzw. mix energetyczny?

– Moim zdaniem, w tej sprawie nie widać żadnej koncepcji polskiego rządu. Widać za to agresywne działania lobbystów firm wiatrowych. Odbyły się np. „konsultacje” w Sheratonie, na które firmy zaprosiły przedstawicieli Ministerstwa Gospodarki oraz posłów. Nie słyszałam natomiast, by w ciągu ostatnich lat jakiekolwiek rzeczowe dyskusje na ten temat toczyły się na forum rządowym. Tak jakby nikomu tu nie zależało na sensownym uporządkowaniu przepisów.

– Jak się zdaje, lobby wiatrowe prowadzi też bardzo intensywną „kampanię promocyjną” w terenie...

– To prawda. To lobby jest bardzo bogate, płaci duże pieniądze za opinie prawne, za przygotowanie pozwów przeciw tym mieszkańcom gmin, którzy „nie dopuścili do osiągnięcia przewidywanych dochodów” przez firmy wiatrowe. Stosowane jest zastraszanie oraz prowadzona jest bardzo obłudna promocja farm wiatrowych. Firmy wiatrowe różnymi sposobami docierają do samorządowców; wszystkie opinie sejmików są pisane wyłącznie językiem lobbystów.

– Nie językiem polityki rządu?

Reklama

– No właśnie nie! Zaniechania rządu sprzyjają lobbystom. Jak dotąd rząd nie zlecił żadnych badań, żaden ośrodek naukowy nie pracuje nad określeniem, jaki miks energii odnawialnej byłby najbardziej korzystny i możliwy w polskich warunkach. W przestrzeni medialnej pojawiają się natomiast ekspertyzy ciężko opłacone przez lobbystów, zachwalające Polskę jako kraj wprost wymarzony dla rozwoju energetyki wiatrowej.

– Polska została oceniona jako 10. najbardziej odpowiednie miejsce na świecie do lokowania projektów z zakresu energetyki wiatrowej (Ernst & Young)!

– Rzeczywiście, są tego rodzaju ekspertyzy i są one bardzo na rękę nadmiernie już rozbudowanemu w UE sektorowi energetyki wiatrowej. Na Zachodzie przekonano się już, że energia wiatrowa wcale nie jest najtańsza i najefektywniejsza. Wiele krajów od niej odchodzi i w związku z tym Polska po prostu staje się rynkiem zbytu dla urządzeń, które tam już zdążyły się zamortyzować. W dodatku także w Europie Zachodniej nasilają się protesty przeciwko szkodliwości farm wiatrowych.

– Dlaczego energetyka wiatrowa nie jest dla nas dobra? Dlaczego ludzie protestują?

– Chodzi o dyskomfort mieszkania w pobliżu choćby jednej tylko turbiny wiatrowej (hałas, infradźwięki). Tymczasem lobbyści w Polsce szydzą sobie, że bardziej szkodliwy jest odkurzacz i płacz dziecka… A niektórzy naukowcy wydają ekspertyzy o nieszkodliwości, zasiadając jednocześnie w radach nadzorczych firm wiatrowych! Prosta ustawa PiS – projekt nowelizacji prawa budowlanego i ustawy o planowaniu oraz zagospodarowaniu przestrzennym, złożony w Sejmie w lecie 2012 r., a na początku 2014 r. skierowany do ponownego rozpatrzenia w komisjach sejmowych – oddala elektrownie wiatrowe od siedlisk ludzkich o 3 km.

Reklama

– To zupełnie wykluczy energetykę wiatrową – mówią jej obrońcy.

– Nieprawda. Podobne standardy obowiązują w innych krajach, a w dodatku zaczyna się tam już przechodzić na bezpieczniejsze, tzw. mikroinstalacje (turbiny o mocy do 40 kW). O tym powinna też mówić polska ustawa o odnawialnych źródłach energii, niestety, z niewyjaśnionych powodów wciąż jej nie ma…

– Obecne protesty przeciw wielkim turbinom wiatrowym nie muszą zatem oznaczać wykluczenia ekologicznej energetyki wiatrowej...

Reklama

– Oczywiście! Po pierwsze – wielkie farmy wiatrowe niewiele mają wspólnego z ekologią. A po drugie – w perspektywie najbliższych 7 lat mamy do wydania 60 mld zł na energię odnawialną (z tzw. funduszy spójnościowych). Godząc się na wielkie farmy wiatrowe, sprawiamy, że większość tej sumy wróci do krajów starej piętnastki jako zapłata za niechciane tam już wiatraki. W Polsce potrzebna jest całkiem nowa technologia oraz przepisy pozwalające bezpośrednio mieszkańcom korzystać z funduszy strukturalnych, po to właśnie, aby sami mogli rozwijać energię odnawialną, np. montować małe turbiny wiatrowe albo baterie słoneczne, a przy okazji… likwidować szkodliwe dla zdrowia dachy z eternitu. Niestety, przygotowywana przez rząd ustawa o OZE nie przewiduje preferencji dla małych instalacji. Przeciwnie, proponuje się system aukcji, co oznacza, że wygrywać będą najwięksi inwestorzy, z pewnością nie polscy. Trudno jednak z tym pomysłem nawet dyskutować, gdyż nie został przedłożony do jakiejkolwiek konstruktywnej debaty. Rządowi jakby wcale na tym nie zależało…

– Ponoć eksperci stwierdzili, że w Polsce są dobre warunki klimatyczne do rozwoju energetyki wiatrowej.

– Tak mówią specjaliści często osobiście powiązani z interesami firm wiatrowych, a wystarczy zasięgnąć opinii meteorologów, by się dowiedzieć, że w Polsce wieje zaledwie przez jedną trzecią roku, i to niekoniecznie zgodnie z parametrami wymaganymi w energetyce wiatrowej. Dziś w Rymanowie urywają się kolejne śmigła… Zdecydowanie nie mamy takich warunków, jak w Niemczech czy w Danii – ani wietrznych, ani odległościowych. Polska jest krajem dość równomiernie zasiedlonym, brakuje wielkich bezludnych przestrzeni.

– Dlatego turbiny wiatrowe mogą się dziś pojawiać niemal w każdym dowolnym miejscu?

– I to w najpiękniejszych krajobrazach (Warmia i Mazury, Bieszczady)! Jak najpilniej potrzebna jest zdecydowana polityka państwa. Tymczasem nasze ministerstwa unikają tych ograniczeń, jakie obowiązują przecież w innych krajach UE: u nas każdy może sobie postawić wiatrak choćby na podwórku!

– A może to sposób na wypełnienie unijnych zobowiązań – 15 proc. energii ze źródeł odnawialnych do 2020 r.? Może dlatego rząd nie robi nic, by okiełznać ten niekontrolowany rozwój?

Reklama

– I może dlatego, jak przystało na unijnego prymusa, zadeklarował w swojej polityce energetycznej aż 19,9 proc. z OZE...? Tymczasem warto by się zastanowić, w jaki sposób te dzisiejsze wielkie inwestycje wiatrowe będą współfinansowane po 2020 r. Patrząc w przyszłość energetyczną Polski, należałoby już dziś wybrać takie rozwiązania – mówię o tym od 6 lat – które nie powodowałyby konfliktów społecznych, nie dewastowałyby krajobrazu, nie uszczuplałyby areału dobrej ziemi uprawnej (którą Ministerstwo Rolnictwa beztrosko dziś poddaje odrolnieniu). I wreszcie – by nie gromadziły się góry potencjalnego złomu, z którym kiedyś będą musieli sobie poradzić właściciele działek podpisujący dziś umowy z firmami o posadowieniu wiatraków.

– Mimo protestów, jak Polska długa i szeroka, wieść gminna niesie, że farmy wiatrowe to jednak przede wszystkim złoty interes.

– Rzeczywiście, lobbyści firm wiatrowych są już w każdej polskiej gminie. Sypią groszem, a to na rozmaite imprezy, a to na kawałek drogi, chodnika – aż do momentu uzyskania pożądanych lokalizacji. I wcale nie tak trudno im przekonać ludzi do podpisywania umów na wydzierżawienie terenu, zwłaszcza gdy uda im się – można tu podejrzewać nawet ciężką korupcję – pozyskać wójta, radnych gminy, sołtysa, którzy ignorują obywatelskie sprzeciwy. Protestujących uważa się w takich gminach za ekoterrorystów, a przecież to tylko ludzie walczący o swoje ojcowizny, niedający się przekupić; jednemu ze stowarzyszeń na Kaszubach oferowano milion złotych za odstąpienie od protestu!

– Czy wydzierżawienie terenu firmie wiatrowej rzeczywiście jest tak bardzo opłacalne?

Reklama

– Lobbyści pokazują same zyski – średnio 2 tys. zł miesięcznie za dzierżawę – a ludzie nie zwracają uwagi na to, że podpisują umowę pełną gwiazdek, różnego rodzaju niejasnych sformułowań, nie zabezpieczają się przed bankructwem firmy i nie wiedzą, że będą dostawać swe wypłaty w zależności od tego, jak będzie wiało… Często nie wiedzą też, że jako właściciele działki karnie i cywilnie odpowiadają za to, co się może wydarzyć, np. urwane śmigło poczyni gdzieś zniszczenia, zdarzy się jakikolwiek wypadek.

– Jednak niełatwo dziś ich przekonać, że to nie jest najlepszy interes…

– To prawda. Często zgłaszają się do mnie ci, którzy czują się oszukani, bo w ich wsi miało być 50 umów, a okazało się, że będą tylko 3… Nie rozumieją, że w tym jednym miejscu nie da się postawić aż 50 wiatraków. I co gorsza, nie rozumieją też tego, że przez nich cała wieś będzie miała wielki problem, że ludzie będą się wyprowadzać, a turyści przestaną przyjeżdżać nawet z powodu tych 3 wiatraków. W takim rejonie nie ma już mowy o żadnej agroturystyce.

– Co zyskują gminy?

– Raczej niewiele. Okazuje się, że także dla gmin nie jest to najlepszy interes, np. gminom na Warmii i Mazurach, gdzie ulokowano po kilkanaście wiatraków, zabrano subwencję wyrównawczą i ledwie zdołały wyjść na zero, a w najlepszym razie osiągnęły zaledwie ok. 100 tys. zł dochodu… W Kobylnicy (na Pomorzu) i w Margoninie (w Wielkopolsce), gdzie powstały gigantyczne farmy wiatrowe, ludzie opuszczają swe siedliska, próbują je sprzedać, tyle że teraz za bezcen… Jest to już dziś problem ogólnopolski, obejmuje 500 gmin i dotyczy ok. 2,5 mln ludzi. Lobbyści jednak są niestrudzeni, dobrze wiedzą, że Polska ze swoim chaosem legislacyjnym jest dla nich prawdziwym eldorado.

Reklama

– Dlaczego PiS występuje dziś tak zdecydowanie przeciwko energetyce wiatrowej, skoro – przypominają polityczni konkurenci – w programie wyborczym z 2005 r. opowiada się za promowaniem i wykorzystywaniem odnawialnych źródeł energii w Polsce?

– Powtarzam: nigdy nie byliśmy i nie jesteśmy przeciwni energetyce wiatrowej. Przypominam też, że ustawa o promocji energii odnawialnej w Polsce weszła w życie za rządów SLD, jesienią 2005 r. A następnie, przez półtora roku rządów PiS, problem energii wiatrowej jeszcze niemal nie istniał, nie było na ten temat dyskusji! Dziś uważamy, że Polska powinna sama sobie układać ten wymagany przez UE miks energetyczny, zgodnie z własnym interesem. Jest to o tyle istotne, że w dobie kryzysu kraje UE zaczęły wracać do energetyki węglowej; myśli się o wysokoenergetycznych kotłach, o zabezpieczeniach i technologiach, które pozwolą wychwytywać lub przerabiać szkodliwe substancje. Energia wiatrowa powszechnie została już uznana za zbyt drogą. Tymczasem u nas jest wszystko odwrotnie. PiS sprzeciwia się tak absurdalnej i niezrozumiałej polityce rządu.

– Premier wypowiedział się jednak chyba dość pochlebnie o PiS-owskim pomyśle wprowadzenia ograniczeń lokalizacji turbin wiatrowych… To dobry znak?

Reklama

– Obawiam się, że ma to związek nie tyle z dobrą wolą, co z tegorocznymi wyborami do PE i samorządowymi. W końcu chodzi o poparcie ok. 2,5 mln protestujących, którzy od kilku lat walczą z rządowymi i samorządowymi urzędnikami… Wydaje się, że zarówno ta przychylność premiera, jak i powolność rządowych prac w tej sprawie jest właśnie taką wyborczą pułapką, obietnicą, że kiedyś nastąpią rozsądne regulacje.

– A nie nastąpią?

– Muszą nastąpić, ale raczej nie dzięki temu rządowi, lecz dzięki ludziom walczącym z wiatrakami. To się musi udać, bo Polacy nie są przecież donkiszotami.

* * *

Anna Zalewska – polityk, samorządowiec, posłanka na Sejm VI i VII kadencji (PiS)

WIESŁAWA LEWANDOWSKA: – Czy często patrzył Pan w oczy panu premierowi, Panie Ministrze? JAROSŁAW GOWIN: – Nie. Nie tylko dlatego, że nie należałem do grona jego bliskich współpracowników, ale też, mówiąc szczerze, nie bardzo interesowało mnie to, co pan premier myśli na temat moich działań. Miałem postawione w exposé jasne zadania: zreformować sądy i poszerzyć wolność gospodarczą. Robiłem to z taką determinacją, na jaką tylko było mnie stać, ale nie konsultując szczegółów. – A premier Tusk, tłumacząc dziennikarzom Pana dymisję, mówił: „Gdy patrzyłem głęboko w oczy ministrowi Gowinowi, odnosiłem wrażenie, że jest już gdzie indziej...”. Właściwie można chyba powiedzieć, że przez cały czas swego uczestnictwa w rządzie Donalda Tuska był Pan gdzie indziej... – Byłem gdzie indziej przede wszystkim w tym sensie, że zajmowałem się konkretnymi sprawami. Starałem się wprowadzać zmiany w sądownictwie, zmiany w prawie gospodarczym, takie, które służą obywatelom. Może dlatego miałem mniej czasu niż pan premier, żeby wpatrywać się głęboko w czyjekolwiek oczy. – Jako minister od początku był Pan na cenzurowanym. Aż w końcu musiał Pan odejść z rządu z powodu „przesadnej ekspresji swego światopoglądu”. Tak uzasadniał to premier, jednocześnie zaznaczając, że zwalnia Pana nie za światopogląd... Co – Pana zdaniem – było pierwszą i główną przyczyną dymisji? – O tym, że zostanę odwołany, byłem pewien już od głosowania w sprawie związków partnerskich i od sejmowej polemiki między premierem a mną na ten temat. Bezpośrednim pretekstem dymisji była też sprawa światopoglądowa, czyli moja wypowiedź na temat „eksportu” nadliczbowych zarodków z polskich klinik in vitro do Niemiec. A tak naprawdę przyczyny były znacznie szersze. – Chodzi o całokształt Pana działań, przeniknięty „zbyt” wyrazistą i niezłomną ideowo postawą polityczną? – Chodzi o to, że ja inaczej pojmuję politykę niż Donald Tusk, inaczej więc formułowałem priorytety rządu. Uważam, że dużo mniej wagi powinniśmy przywiązywać do sondaży i do tego, co napisze o nas „Gazeta Wyborcza” albo co usłyszymy o sobie w TVN, natomiast bardziej powinniśmy się wsłuchiwać w głosy normalnych Polaków. – Dziś już wiemy, że rząd Donalda Tuska robi to rzadko i tylko okazjonalnie. A Pan się wsłuchiwał? – Tak, starałem się. Jako minister odbyłem grubo ponad 100 spotkań we wszystkich częściach Polski. Proszę mi wierzyć, nigdy nie zdarzyło się podczas tych spotkań, żebym był pytany o problem instytucjonalizacji paramałżeństw homoseksualnych. Ten problem dotyczy może kilkuset, może kilku tysięcy ludzi w Polsce. Polacy martwią się natomiast o miejsca pracy, martwią się, że ich dzieci w poszukiwaniu pracy muszą emigrować. Martwią się o stan służby zdrowia i o stan polskich sądów, gdzie na decyzje trzeba czekać często długie lata. Martwią się o swoje przedsiębiorstwa – o swoje małe i średnie firmy. – Twierdzi Pan, że politycy, zwłaszcza ci rządzący, nie znają tych zmartwień Polaków, nie przejmują się nimi? A może są po prostu bezradni? – Nie chcę tu oceniać innych, ale wiem, że dziś w Polsce każdy polityk, który uczciwie podchodzi do swojej pracy, powinien np. koncentrować się na tworzeniu jak najlepszych warunków do działania dla małych i średnich przedsiębiorstw. Dlatego, że to dzięki nim powstaje najwięcej miejsc pracy. W roku 2011 one same stworzyły ich aż 85 proc. A ponadto wytwarzają większość PKB, czyli tak naprawdę to one są kołem zamachowym rozwoju polskiej gospodarki. Bardzo ważne jest także to, że są to polskie przedsiębiorstwa. – Przyznaje Pan jednak, że rządzący bardzo mało dbają o polskie przedsiębiorstwa... – Niestety, tak, i to od lat 90. ubiegłego wieku. Trzeba było kryzysu, aby się przekonać, że pieniądz ma narodowość. Gdy zarząd koncernu Fiata miał do wyboru dochodową produkcję w Polsce albo ratowanie upadającego zakładu we Włoszech, to kierując się dobrze rozumianym patriotyzmem gospodarczym, zdecydował o ulokowaniu produkcji w swojej ojczyźnie. Tak samo dobrze pojętym patriotyzmem gospodarczym powinni kierować się polscy politycy, powinni robić wszystko, by wspierać polskie firmy. Starałem się tym zajmować w ramach kompetencji ministra sprawiedliwości. – Trudno jednak nie zauważyć, że właśnie w ostatnim pięcioleciu doszło do znacznych zaniechań w tej sprawie. – Na pewno tych działań było za mało. A mimo to w roku 2012 Bank Światowy uznał, że Polska jest globalnym liderem, gdy chodzi o tempo poprawy warunków do prowadzenia działalności gospodarczej. Ten awans w rankingu uzyskaliśmy dzięki działaniom, które podjąłem w Ministerstwie Sprawiedliwości. – Niewiele się o tym mówiło... – Media mainstreamowe koncentrowały się na atakowaniu mnie za sprawy światopoglądowe albo za deregulację lub reformę sądów, czym naruszałem interesy bardzo wpływowych grup zawodowych. Słychać więc było tylko krytyczny głos elit broniących swoich egoistycznych interesów. – A w dodatku w polityce panowała łatwa „filozofia ciepłej wody w kranie” zamiast potrzebnej jak powietrze, ale trudnej „filozofii reform”? – Pan premier od dawna głosi, że politycy powinni troszczyć się o „ciepłą wodę w kranie”, co znaczy, że powinni tylko administrować państwem bez wprowadzania głębokich reform. Moim zdaniem, „filozofia ciepłej wody w kranie” sprawdza się w czasach dobrego rozwoju gospodarczego, a zupełnie nie jest przydatna w czasie kryzysu. Dzisiaj potrzebujemy bardzo zdecydowanych działań, żeby polska gospodarka odzyskała ten tracony wyraźnie z miesiąca na miesiąc dynamizm rozwojowy. A po drugie – administrować można państwem, które jest dobrze urządzone... –... a w Polsce przez 20 lat nie udało się nam dobrze urządzić państwa... – To prawda. Polskie państwo jest fatalnie urządzone i wymaga bardzo głębokich reform. – Jakich przede wszystkim? – Jestem do dzisiaj przywiązany do programu, który współtworzyłem, czyli do programu IV RP. Jestem typowym PO-PiS-owcem. W roku 2005 szedłem do Senatu, co prawda z list PO, ale z poparciem PiS. Oprócz mnie takimi PO-PiS-owcami byli wtedy: Bogdan Borusewicz, Radosław Sikorski i prof. Ryszard Legutko... PO-PiS nie powstał, hasło IV RP zostało przez media skompromitowane... – I pogrzebane? – Samo hasło pewnie tak, ale składające się na nie treści pozostają w większości aktualne. – Czy kiedyś jeszcze możliwe byłoby odtworzenie ducha PO-PiS-u? – To jest już chyba zupełnie niemożliwe. Nie tylko ze względu na konflikt między liderami obu tych partii, ale również ze względu na to, że nasze elektoraty bardzo się poróżniły. Taka koalicja byłaby nieczytelna i dla wyborców PiS-u, i dla wyborców PO. Natomiast chciałbym bardzo, żeby istniał jak najszerszy obszar współpracy między tymi dwiema partiami w sprawach ważnych dla Polski. Bardzo jestem wdzięczny kolegom z PiS-u, że poparli moją ustawę deregulacyjną, w ten sposób odwołując się do wspólnych korzeni PO-PiS-owych. – O Pana obecności w rządzie Donalda Tuska mówiono, że jest znakiem nadziei powrotu PO do pierwotnego ideowego kształtu. Jednak dość szybko musiał Pan odejść... – Wcześniej, gdy wstępowałem do PO w 2007 r., to wciąż jeszcze można było ją uważać za partię konserwatywno-liberalną. – A już dawno taka nie jest? – Właśnie na ten temat między mną a premierem zaistniała poważna różnica zdań; ja uważam, że daleko odeszliśmy od źródeł. Nie jesteśmy ani tak wolnorynkowi, ani tak obywatelscy, jak powinniśmy być. Zbyt dużą rolę w partii odgrywa aparat partyjny. – I coraz mniej w niej konserwatyzmu światopoglądowego? – W swojej deklaracji założycielskiej Platforma powołuje się na Dekalog, mówi o ochronie tradycyjnej rodziny. Jak do tego ma się lansowanie paramałżeństw homoseksualnych? – A zgadza się Pan z opinią wygłoszoną przez Mariusza Błaszczaka z PiS-u, że Platforma steruje w stronę lewicy, a nawet lewackości? – Nie, nie jest to zarzut prawdziwy, ale prawdą jest, że PO systematycznie przesuwa się – najpierw na pozycje centrowe, a teraz w niektórych sprawach już na pozycje centrolewicowe. Ja wstępowałem do partii centroprawicowej i chciałbym, żeby PO ponownie taką partią się stała. – W którym momencie najbardziej poczuł Pan dyskomfort z powodu bycia w tak zmieniającej się partii? – To nie był jeden moment. Już w poprzedniej kadencji rządu często krytykowałem premiera. Do tego stopnia, że potem mówiono, iż bierze mnie do rządu, abym więcej nie krytykował. – Jednak nie został Pan w ten sposób „oswojony”... – Jak się okazało – jestem raczej z gatunku wilków niż piesków pokojowych… Jako minister wielokrotnie różniłem się w opiniach z premierem. I to nie tylko w sprawach światopoglądowych. Byłem np. jednym z dwóch ministrów – obok Waldemara Pawlaka – którzy zdecydowanie oponowali przeciwko „ozusowieniu” umów zleceń. Uważałem, że byłoby to klęską dla małych i średnich przedsiębiorstw. Na szczęście w tej sprawie nasz punkt widzenia zwyciężył. – Skoro PO tak bardzo się zmienia, przesuwając w stronę centrolewicową, to czy jest w niej jeszcze miejsce dla konserwatystów? – Przyszłość pokaże. Niedawno mój serdeczny przyjaciel John Godson – człowiek, który przybył z dalekiego kraju, jest wyznawcą innej religii, ma inny kolor skóry, a dziś zawstydza nas, Polaków, bo to on jest obrońcą polskich tradycji, przypomina nam, jak wspaniała jest polskość – powiedział, że jego dni w Platformie są policzone. Mamy więc świadomość, że jesteśmy na cenzurowanym, że konserwatywny elektorat odpływa od PO. – A Pan mimo to zamierza trwać w PO? Dlaczego? – Zamierzam stoczyć bitwę o to, żeby Platforma stała się na powrót partią konserwatywno-liberalną, a nie partią centrolewicową. Poważnie rozważam możliwość startu na przewodniczącego PO. Właśnie po to, żeby zmobilizować polityków skrzydła konserwatywnego i wyborców Platformy do walki o nasze ideały. – Będzie to nierówna walka, bo skrzydło liberalno-lewicowe jednak dominuje. – Platforma jest naszym wspólnym dziełem i wspólną własnością. Koledzy ze skrzydła liberalnego muszą mieć świadomość, że jeśli wypchną polityków konserwatywnych z Platformy, to tym samym stracą konserwatywny elektorat, a wtedy nie ma co liczyć na wygraną. – Premier powiedział, że wypuszcza Pana z klatki, żeby Pan mógł z nim konkurować o rząd dusz w Platformie. – Premier z niczego nie musiał mnie wypuszczać, bo przez cały czas byłem wolnym człowiekiem i dałem wiele dowodów, również panu premierowi, na to, że nikt mojej wolności sumienia mi nie ograniczy. Teraz jeszcze więcej jeżdżę po Polsce, spotykam się ze swoimi zwolennikami z Platformy i normalnymi obywatelami i szukam u nich inspiracji. Chcę czerpać z ich mądrości. Szukam też odpowiedzi na pytanie, czy działacze Platformy chcieliby, abym wystartował w wyborach na przewodniczącego partii. Decyzję o kandydowaniu podejmę po zmianie statutu, gdy jasne będą reguły rywalizacji. – Po dymisji mówiono też, że nareszcie Jarosław Gowin znalazł się na politycznej trampolinie. Zamierza Pan mocno się odbić? – Uważam, że swoją karierę zrobiłem poza polityką, przed rokiem 2005 pełniłem wiele ważnych funkcji. Do polityki nie poszedłem więc ani dla kariery, ani dla pieniędzy, zresztą w polityce nie ma uczciwych dużych pieniędzy... – Po co więc poszedł Pan do polityki? – Po to – przepraszam, jeśli zabrzmi to patetycznie – żeby służyć Polsce i Polakom. Oczywiście, nie ze wszystkiego, co do tej pory zrobiłem, jestem zadowolony, ale z dumą mogę powiedzieć, że tej postawy służby nigdy się nie wyzbyłem. – I misji? – Polityka jest misją, nie może być tylko zawodem, musi być powołaniem do tego, żeby działać na rzecz dobra wspólnego. – Tymczasem w polskiej polityce mamy deficyt powołania, misji, służby, myślenia o wspólnym dobru...? – Hm... Niestety, muszę potwierdzić te opinie, że w polskiej polityce trwa proces selekcji negatywnej. Wielu wybitnych polityków odchodzi, przykładem jest mój serdeczny przyjaciel Jan Rokita. Ale widzę też źródła optymizmu. Dla mnie np. bardzo wartościową grupą są samorządowcy, choć oczywiście nie wszyscy, bo czasem tkwią w patologicznych lokalnych układach i układzikach... – A jeśli jednak w PO zabraknie miejsca dla tzw. skrzydła konserwatywnego, to nie wyklucza Pan jakiegoś nowego bytu politycznego? – Dzisiaj ludzie o poglądach konserwatywno-liberalnych są rozproszeni w różnych partiach. Gdybym chciał powiedzieć o moim marzeniu za 20 lat, to jest nim właśnie spotkanie się tych wszystkich osób w jednej organizacji, bo wtedy byliby największą siłą polityczną w Polsce. – Czy, Pana zdaniem, w Polsce jest nadal dostatecznie dużo miejsca dla myśli konserwatywnej, mimo nacisków z zewnątrz i mimo wielkiego obecnie zagłuszającego wszystko szumu środowisk lewicowych? – Zdecydowanie tak. Wierzę, że centroprawica będzie kiedyś rządzić Polską przez wiele, wiele lat. – To sztormy światopoglądowe niszczą dziś polską politykę, skarży się premier Tusk. I to właśnie Pana – jeśli nie liczyć Jarosława Kaczyńskiego i PiS – media i koledzy z PO przedstawiają jako wielkiego burzyciela. – Nie przyjmuję tego zarzutu. Przecież to nie ja występowałem z lewicowymi projektami dotyczącymi paramałżeństw homoseksualnych. Przeciwnie – od początku tej kadencji mówiłem, żebyśmy się nie zajmowali tematami zastępczymi, ale żebyśmy się koncentrowali na gospodarce i naprawie państwa. Natomiast jeżeli ktoś próbuje narzucić Polakom zachodnie mody, ideologię politycznej poprawności, to oczywiście na to mojej zgody nie ma. To nie ja inicjowałem te spory; ja byłem w nie tylko wplątywany! – Kto je inicjował w Platformie? – Istnieje ogromny nacisk na Platformę ze strony lewicowo-liberalnych mediów. Do tego stopnia, że można powiedzieć, iż tak naprawdę zostałem odwołany przez „Gazetę Wyborczą”... Zbyt wielu polityków PO ulega tej presji ideologicznej poprawności. O tych sprawach też zamierzałem mówić w wewnątrzpartyjnej debacie, którą chciałem zainicjować przed przyszłorocznymi wyborami nowych władz Platformy. Ale po przesunięciu terminu wyborów już na lato wiadomo, że czasu na debaty programowe nie będzie. – Media, wspierane dzielnie przez Pana partyjnych kolegów, zarzuciły Panu, że ze zbyt wielkim zaangażowaniem – i zbyt wielkim przywiązaniem do własnych przekonań – zajmował się Pan sprawami światopoglądowymi i obyczajowymi, np. in vitro i związkami partnerskimi, które nie należały do Pana kompetencji jako ministra sprawiedliwości. – Po pierwsze, nieprawdą jest, że zajmowałem się tym, co do mnie nie należy. W sprawie związków partnerskich to premier wyznaczył mnie jako ministra, który ma reprezentować stanowisko rządu. I w tej debacie to ja reprezentowałem rząd z trybuny sejmowej, bo takie pełnomocnictwo dał mi premier. Zająłem się sprawą in vitro, ponieważ w ubiegłej kadencji premier zlecił mi przygotowanie ustawy bioetycznej, a w obecnej kadencji uczynił mnie ministrem współodpowiedzialnym za ratyfikację konwencji bioetycznej. Wchodząc w te tematy, realizowałem polecenia premiera. – Okazało się jednak, że niezgodnie z intencją premiera. Premier przyznał, że Pana poglądy w dniu dymisji są takie jak w dniu nominacji, a zatem chyba wiedział, czego może oczekiwać, powierzając Panu te zadania? – Mogę powiedzieć tylko tyle, że ja się nie zmieniłem. I pan premier musiał to wiedzieć, że nigdy nie zgodzę się na liberalną ustawę o in vitro, dopuszczającą tworzenie nadliczbowych zarodków. Nikt nie może oczekiwać ode mnie, że w sprawach bioetycznych zmienię swe stanowisko, że powodowany ideologią politycznej poprawności pójdę na niedopuszczalny kompromis. Zwłaszcza że czuję, iż mam w tym poparcie ze strony milionów normalnych Polaków. – Normalnych, czyli jakich? – Polacy są bardzo tolerancyjnym narodem. Nie widzę przejawów nietolerancji np. wobec homoseksualistów. Ale na szczęście ci normalni Polacy są też narodem zdrowym moralnie i trzymającym się zdrowego rozsądku. A to zdrowy rozsądek dyktuje, że małżeństwo jest związkiem kobiety i mężczyzny, a nie dwóch mężczyzn czy dwóch kobiet. Nie trzeba być nawet chrześcijaninem, wystarczy zdrowy rozsądek, by bronić konstytucyjnej definicji małżeństwa. – Z powodu nieprzejednania w kwestiach religijno-obyczajowych przypięto Panu łatkę politycznego „taliba”. To dla Pana bardzo obraźliwe? – W „Gazecie Wyborczej” już w poprzedniej kadencji przeczytałem, że jestem „ajatollahem” polskiej polityki. Ja nie wstydzę się swoich poglądów. Wprost przeciwnie! A jednym z moich celów jest zbudowanie takiej samej odwagi i dumy ze swoich poglądów u milionów Polaków, którzy dziś znajdują się pod ogromną presją mediów, pod tak wielkim naciskiem ideologicznej poprawności, że często boją się mówić otwarcie to, co naprawdę myślą. – A tak naprawdę to wolą nie myśleć... – Taki może być efekt ideologicznej cenzury, jaką mamy dziś w Polsce. Trzeba więc wspierać tych wszystkich, którzy nie boją się trzymać zdrowego rozsądku i chrześcijańskich zasad. – I cóż, Panie Ministrze, z tej pięknej nieugiętości, skoro właśnie mamy rozporządzenie premiera o refundacji zabiegów in vitro w ramach programów zdrowotnych? – Pozostaję w przekonaniu, że sprawy bioetyczne powinny być uregulowane ustawowo. Czy ten program finansowania jest zgodny z konstytucją, ocenią konstytucjonaliści. Zdania są podzielone. * * *