Reklama

Niedziela Przemyska

Stanisław Kamiński - bohater Powstania Warszawskiego

Niedziela przemyska 32/2013, str. 8

[ TEMATY ]

Armia Krajowa

Wojciech Kamiński

Kwatera żołnierzy "Żywiciela" na warszawskich Powązkach

Kwatera żołnierzy Żywiciela na warszawskich Powązkach

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Prof. Zdzisław Grunwald „Zych”, w książce pt. „Żubry na Żoliborzu - wspomnienia żołnierzy Powstania Warszawskiego”, napisał: „(…) szeregi ochotników stanowiące Armię Krajową, poświęciły, co było im drogie, aby z honorem wypełnić obowiązek wobec Polski. Nie zawahali się zostawić domu, rodziny, przyjaciół, pracy i własnej niezależności, aby stać się żołnierzami powstania heroicznego i tragicznego”. Gdy sięga się po jakiekolwiek wspomnienia uczestników takich zrywów narodowych, można zauważyć, że ci wszyscy ludzie w dalszym swoim życiu starają się realizować zasadę „umarli zobowiązują żyjących”. Jest to niekiedy jedyne zadanie, jakie pozostaje im do wypełnienia, aby pamięć o poległych za Ojczyznę była przekazywana kolejnym pokoleniom. Te zaś pokolenia mają oddawać hołd takim wartościom jak bohaterstwo, ofiarność, patriotyczny czyn poległych. Zobowiązało to także i mnie. Rzecz dotyczy mojego stryja, Stanisława Kamińskiego, młodego, zwyczajnego chłopca i niezwykłego bohatera.

Reklama

Urodził się w 1925 r. w Sarzynie jako trzecie z dwanaściorga dzieci Mateusza i Franciszki. Wiedział, co to znaczy troska o Ojczyznę, bo „rodzice wpoili od najmłodszych lat miłość do Boga i Ojczyzny” - wspominał mój ojciec Kazimierz. Agresja Niemiec na Polskę była momentem przełomowym w życiu Stanisława, czasem podejmowania niełatwych decyzji. Jego rodzice mieli wówczas znajomych mieszkających w Warszawie, państwa Dubielów. Za namową Michała Dubiela, Stanisław zdecydował się tam wyjechać. Był rok 1942. Michał Dubiel w tamtym czasie był cenionym krawcem i zdecydował się zabrać ze sobą Stasia, by ten mógł uczyć się zawodu. Rok później, jesienią 1943 r., Stanisław przyjechał na kilka dni do rodziców. Był to jego ostatni pobyt w domu. Po czułym pożegnaniu z rodzicami, odprowadzony przez mojego ojca, wrócił do Warszawy, pozostając tam już na zawsze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Stanisław wstąpił w szeregi Armii Krajowej i złożył przysięgę. Czynnie zaangażował się w działania organizacji, co doprowadziło go do decyzji stanięcia na barykadzie i obrony Stolicy. Wybuchło Powstanie. Pierwsze strzały padły na Żoliborzu - w północnej dzielnicy Warszawy już o godz. 13.30. Kilka osób próbowano namówić Stasia, żeby pozostał w piwnicach, szyjąc mundury dla powstańców. Odpowiedział bardzo jednoznacznie: „Święci garnków nie lepią, nie jestem gorszy od innych. Tam jest moje miejsce, na barykadzie, a nie w piwnicy. Kiedyś, gdybym przeżył, nie mógłbym powiedzieć, że byłem powstańcem”. Następnego dnia przyszedł do państwa Dubielów już w mundurze, obwieszony amunicją.

Reklama

Staś walczył w Obwodzie Armii Krajowej płk. „Żywiciela” - Mieczysława Niedzielskiego, w skład którego wchodził 230. pluton zgrupowania „Żniwiarz”. Jego koledzy Stefan Malinowski - Dragon, Zygmunt Zabłocki - Dyzio i Wiesław Klempisz - Brzeziński zapamiętali go jako „Stasia - Krawca”, nadając mu ten pseudonim. Powstańcy, tworząc grupy, kilka razy w tygodniu chodzili z Żoliborza do Puszczy Kampinoskiej, kilkanaście kilometrów na zachód od Warszawy, po broń, amunicję i żywność otrzymywaną ze zrzutów. Prawie zawsze taki marsz trwał całą noc, często o głodzie i ostatkiem sił. Każda z grup, licząca około 40 osób, zabezpieczana była przez patrol powstańczy tzw. Szperaczy. Staś - Krawiec brał udział w patrolach aż do nocy 13 września.

Wypadki tej nocy tak wspominał uczestnik patrolu Wiesław Kaczmarek - Halicz: „Razem ze mną zgłosiło się paru chłopców z mojej drużyny. Między innymi zobaczyłem w szeregu Stasia, którego nazywaliśmy Krawcem. (…) Szliśmy wzdłuż torów. Po przejściu paruset metrów nagle ktoś w ciemności zawołał: patrol! Jednocześnie kilka rakiet strzeliło w niebo i karabiny maszynowe otworzyły do nas ogień. Padliśmy, gdzie kto stał, i zaczęliśmy się wyczołgiwać spod ognia (…). Ranni byli Azot, Stasio i Achilles kontuzjowany. Nie powrócili natomiast Gucio i Jasiek Pohoski”.

Staś - Krawiec został trafiony serią z karabinu maszynowego w brzuch i zabrany do szpitala na ul. Krechowiecką 6. Odnalazł go tam, leżącego na podłodze w kącie przy drzwiach, Michał Dubiel. Staś był spokojny i uśmiechnięty. Przeszedł operację, ale w wyniku poważnych obrażeń zmarł 18 września, w wieku 19 lat. W czasie walk poległa też jego narzeczona, tuż przy Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego. St. strz. Staś - Krawiec został pochowany przy szpitalu. Dopiero po wojnie dokonano jego ekshumacji, przenosząc do kwatery „Żywiciela” na Powązkach, i oddano honory wojskowe.

Staś nie urodził się, ani nie wychował w Warszawie. Nie zawahał się jednak, gdy nadeszła chwila próby, i oddał za nią życie. To było dla niego najważniejszym zadaniem. S. dr Amata Pruszko tak opowiadała o jego ostatnich chwilach: „Jeden z nich, z rozszarpanymi w straszny sposób powłokami brzusznymi, ale przytomny, podał swoje nazwisko i adres prosząc, by powiadomiono jego matkę i powiedziano jej: «To, co powinienem zrobić - wykonałem. Życia nie żałuję, bo to dla Polski». Za to został odznaczony Krzyżem Walecznych. Wiesław Kaczmarek podkreśla: „Minęło już wiele lat, ale nigdy nie zapomniałem tego Stasia - Krawca, którego prawdziwego nazwiska nawet nie znałem. Mimo że tak wielu moich kolegów wówczas poległo, to on pozostał mi w pamięci, może przez to, że tak bardzo chciał z nami iść na patrol, ten znany mi Powstaniec Warszawski - żołnierz polski”.

Dla tych licznych zastępów młodych ludzi, maszerujących do boju, powstanie to spełniony do końca obowiązek, podtrzymanie narodowej duszy i godności, testament pisany krwią. Warszawa chciała się bić i biła się. A powstańcy, wśród nich także Stanisław Kamiński, byli niezwykle dzielni, bo wytrzymali bez artylerii, czołgów, lotnictwa i odpowiedniego uzbrojenia aż dwa miesiące. Powstaje pytanie: czy ludzie nie zapomną i jak będą o nich pamiętać…?

2013-08-07 14:15

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Świadek Powstania mówi, jak było

[ TEMATY ]

Wrocław

Armia Krajowa

Agnieszka Bugała

Spotkaniem z Bogdanem Lipnickim – pułkownikiem w stanie spoczynku, emerytowanym lekarzem wojskowym, uczestnikiem Powstania Warszawskiego i żołnierzem AK – Centrum Historii Zajezdnia we Wrocławiu uczciło 14 lutego 76. rocznicę powstania Armii Krajowej. Spotkanie odbyło się w ramach cyklu „Świadkowie historii opowiadają Wrocław”.

Płk. Bogdan Lipnicki okupację przeżył w rodzinnym mieście, był świadkiem pacyfikacji powstania w getcie warszawskim. W czasie wojny przydzielony do kompanii saperów był zaangażowany m.in. w obronę Banku Polskiego na Starym Mieście i przemierzył kanałami drogę do Śródmieścia. Po wojnie spędził lata w służbie wojskowej jako lekarz epidemiolog i bakteriolog.
CZYTAJ DALEJ

Święci na dziś

Niedziela Ogólnopolska 42/2008, str. 16-17

Archiwum Karmelitów Bosych

Zelia i Ludwik Martin, rodzice św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Zelia i Ludwik Martin, rodzice św. Teresy od Dzieciątka Jezus

„Dobry Bóg dał mi Ojca i Matkę godniejszych Nieba niż ziemi. Prosili Pana, by dał im dużo dzieci i by je wziął dla Siebie. Pragnienie to zostało wysłuchane. Czworo małych aniołków uleciało do Nieba, a pięć pozostałych na arenie życia wybrało Jezusa za Oblubieńca”
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza

Ona - pełna życia, spontaniczna, zaradna, nie lubi zebrań i podróży. On - cichy, o usposobieniu medytacyjnym, i przeciwnie - lubiący podróże i nowe miejsca. Przeciwieństwa, których zalety uzupełniały się. Oboje w młodości pragnęli się poświęcić wyłącznie Bogu. Bóg jednak chciał dla nich innej drogi - przez ich życie chciał przekonać świat, że w małżeństwie świętość jest możliwa. Zelia i Ludwik Martin. Rodzice św. Teresy od Dzieciątka Jezus. W niedzielę 19 października Kościół uroczyście wyniesie ich do chwały ołtarzy.
CZYTAJ DALEJ

Bp Jacek Kiciński CMF: - Módlmy się o kapłanów kochających Boga, Kościół i ludzi

2025-07-12 11:37

ks. Łukasz Romańczuk

Po raz czwarty w Miliczu odbywa się Pielgrzymka Margaretek i Dwunastek. To pielgrzymka osób, które każdego dnia modlą się za kapłanów oraz o wierne i święte powołania do życia kapłańskiego zakonnego i misyjnego.

Pielgrzymka rozpoczęła się od adoracji Najświętszego Sakramentu oraz modlitwy różańcowej prowadzonej przez ks. Waldemara Kocendę, proboszcza parafii Narodzenia NMP w Miękini oraz koordynatora Margaretek w Archidiecezji Wrocławskiej. Z racji deszczowej pogody tym razem pielgrzymi nie zgromadzili się na placu kościelnym i przy ołtarzu polowym, ale w kościele św. Anny. Eucharystii przewodniczył bp Jacek Kiciński CMF, a w słowie wprowadzenia ks. Waldemar Kocenda, witając wszystkich obecnych oracz uczestników pielgrzymki powiedział: Ufamy, że nasza wspólna modlitwa przyczyni się do wielkiego dzieła, które zawiera się w słowach: “Proście Pana żniwa, żeby posłał robotników na swoje żniwo”.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję