W Roku Wiary powstała wyjątkowa książka, będąca zapisem wielkiej badawczej wyprawy ekipy śledczej Wydawnictwa Rosikon Press, która pozwoliła zbliżyć nas do świata nadprzyrodzonego
Reporter Grzegorz Górny i fotograf Janusz Rosikoń w książce pt. „Dowody Tajemnicy”, którą można by zaliczyć do kategorii sensacyjnych, prezentują materiały ze swojej długiej podróży tropem tajemniczych zjawisk.
Na tropie cudów
Po głośnym śledztwie w sprawie relikwii Chrystusowych, zamkniętym w 2012 r. książką „Świadkowie Tajemnicy”, teraz powstał zapis śledztwa dotyczącego zjawisk niewytłumaczalnych, takich jak: stygmaty, czyli nigdy niegojące się rany; inedia, tzn. życie bez picia i jedzenia; niezwykłe uzdrowienia, jak np. samoistna reimplantacja odciętej nogi.
Reporter i fotograf zjechali świat w poszukiwaniu dowodów Tajemnicy. Dotarli do miejsc, w których nauka bardzo konkretnie dotyka Tajemnicy. W Insbrucku odwiedzili jeden z najbardziej tajemniczych ośrodków naukowych świata - Instytut Granicznych Obszarów Nauki, gdzie pracuje ks. prof. Andreas Resch, twórca nowej dziedziny nauki - paranormologii. Przed autorami tej pełnej Tajemnic książki zostało szeroko otwarte to największe na świecie archiwum, zawierające dokumentację zjawisk, których nie da się zrozumieć w świetle współczesnej nauki.
Jak modlitwa łamie prawa natury
Autorzy „Dowodów Tajemnicy” rozmawiali z wieloma badaczami, dla których fakt, że pewne tajemnicze zjawiska wymykają się poznaniu na poziomie naukowym, nie oznacza, że one nie istnieją. Więcej - okazuje się, że cuda nie są dzisiaj możliwe do udowodnienia bez badań naukowych i nowoczesnych technologii.
Reklama
Górny i Rosikoń zajrzeli nawet do otoczonej aurą tajemniczości jedynej na świecie Komisji Lekarskiej, która zajmuje się cudami, i pokazują, jak modlitwą można złamać prawa natury, czego przykładem są np. cudowne uzdrowienia. Z Rosikon Press odwiedzamy więc watykańską „fabrykę świętych” - dowiadujemy się przy okazji, że pojęcie to wprowadził amerykański dziennikarz Kenneth L. Woodward, nazywając w ten sposób niezwykłą Komisję Lekarską (Consulta Medica), działającą przy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, której siedziba mieści się w Rzymie przy placu Piusa XII.
Cuda eucharystyczne
Duża część książki jest poświęcona cudom eucharystycznym. Sokółka - w Polsce, Lanciano, Siena, Cascia, Bolsena, Orvieto - we Włoszech, a także Daroca - w Hiszpanii i Buenos Aires - w Argentynie - to miejsca związane z cudami eucharystycznymi, opisane przez Górnego i pokazane na fotografiach Rosikonia. Zachęcam do spojrzenia np. na zamieszczone w książce reprodukcje fresków przedstawiających przeniesienie relikwii cudu eucharystycznego z Bolseny do Orvieto w 1263 r., co zostało uznane za pierwszą procesję Bożego Ciała. Na tych malowidłach obok papieża Urbana IV jest widoczny również św. Tomasz z Akwinu, który na polecenie Ojca Świętego opracował teksty liturgiczne na Boże Ciało, m.in. napisał śpiewany do dziś hymn eucharystyczny, zawierający słowa: „Przed tak wielkim sakramentem...”.
Wśród wielu ciekawostek zebranych w książce znajdziemy mającą teraz wyjątkowe znaczenie wiadomość z Argentyny. Otóż w 1996 r. w Buenos Aires w kościele Santa Maria miał miejsce cud eucharystyczny. Trzy lata później metropolita Buenos Aires kard. Jorge Mario Bergoglio, a więc przyszły papież, zlecił wykonanie badań naukowych niezwykłej Hostii, która pokrywała się czerwoną cieczą przypominającą krew. Dokumentacja tego tajemniczego wydarzenia wraz z fotografią kard. Bergoglio z tego okresu znalazła się w książce Górnego i Rosikonia.
Reklama
Cudowne zjawiska istnieją. A paradoksem jest to, że do orzeczenia cudowności konkretnych wydarzeń konieczne są badania naukowe i nowoczesne technologie, które doprowadzają do punktu granicznego między światem realnym a rzeczywistością nadprzyrodzoną. I chociaż nawet genialny umysł człowieka nie jest w stanie ogarnąć tych zjawisk, to pozostaje świadomość, że otrzymuje on wyraźne sygnały i dowody, świadczące o istnieniu cudów.
Nauka wprawdzie nie może się wypowiadać o sferze nadprzyrodzonej, ale dowody przez nią zebrane pokazują, że nie ma tutaj sprzeczności z wiarą.
A celem jest Pan Bóg
Ks. Stefan Moszoro-Dąbrowski z Prałatury Personalnej Opus Dei po lekturze tej wyjątkowej książki powiedział, że „Bóg na tyle się objawia, abyśmy mogli Go rozpoznać, i na tyle się ukrywa, aby wiara pozostała wolną decyzją”.
Książka Rosikon Press „Dowody Tajemnicy” to obowiązkowa lektura na Rok Wiary. Prowadzi bowiem do tego, co w górze, ponad naszymi zmysłami i naukowymi dowodami. Otwiera przestrzeń rzeczywistości nadprzyrodzonej. Więcej - wskazuje ślady i sygnały, jakie Bóg kieruje do człowieka, i... pomaga uwierzyć w Boga.
Max Planck powiedział: „Religia i nauki przyrodnicze nie znajdują się w stosunku do siebie w opozycji, jak to niektórzy myślą, czy obawiają się tego, lecz prowadzą różnymi drogami do tego samego celu, a celem tym jest Bóg”. To słowa z Prologu książki „Dowody Tajemnicy”, które mogą być dobrym drogowskazem w trwającym Roku Wiary.
Grzegorz Górny, Janusz Rosikoń, „Dowody Tajemnicy. Śledztwo w sprawie fenomenów nadprzyrodzonych”, Rosikon Press 2013, ul. Dębów 4, 05-080 Izabelin-Warszawa, tel.: (+48) 22 722-61-01; handel@rosikonpress.com; www.rosikonpress.com.
„Podwoje wiary” (por. Dz 14, 27) są dla nas zawsze otwarte. Wiodą one do życia w komunii z Bogiem i pozwalają wejść do Jego Kościoła. Próg ten można przekroczyć, kiedy głoszone jest Słowo Boże, a serce poddaje się kształtowaniu przez łaskę, która przemienia. Przekroczenie tych podwoi oznacza wyruszenie w drogę, która trwa całe życie (Benedykt XVI, list apostolski „Porta fidei”, 1)
Listem apostolskim „Porta fidei” Benedykt XVI ogłosił Rok Wiary, który rozpoczął się 11 października, w 50. rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II. Jest to szczególny okres formacji duchowej dla całej wspólnoty kościelnej, oparty na refleksji i odkrywaniu na nowo sensu oraz istoty wiary.
W odniesieniu, zwłaszcza do laikatu, istotnym zadaniem będzie lektura tekstów posoborowej spuścizny, które nie utraciły ani wartości, ani blasku i nadal są busolą dla wyznawania prawdziwej wiary, a także poprawnej jej interpretacji, jak i do Katechizmu Kościoła Katolickiego. Wsłuchanie się w głos Soboru „…jest dla Kościoła drogą do rozpoznania sposobów, jakie mogą dać znaczącą odpowiedź na wielkie przemiany społeczne i kulturowe naszych czasów” (Benedykt XVI - przemówienie do Konferencji Episkopatu Włoch, 24 maja 2012 r.). Racjonalizm naukowy zabiegający o dominację we współczesnym świecie, uznaje siebie za miarę postępowania, uwalniając się od wszelkich norm moralnych. Tym samym Bóg jest usuwany z horyzontów współczesnych społeczeństw, a brak otwarcia się na transcedencję prowadzi do kryzysów duchowych i moralnych. Chrześcijanie świeccy są powołani mocą sakramentu chrztu św. do ukazywania Słowa Prawdy, jakie pozostawił nam - wiernym w swoim depozycie Jezus Chrystus i jak naucza Sobór Watykański II „…tajemnicę Jego, choć pod osłoną, wiernie przecież w świecie objawiać, póki się ona na koniec w pełnym świetle nie ujawni…” (Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium”, 8).
Ocena dotychczasowych metod głoszenia Ewangelii przez wspólnotę laikatu nieuchronnie prowadzi do konieczności odpowiedzi na pytanie, jakie Sobór sam sobie postawił w fazie przygotowań do rozpoczęcia obrad: „Kościele, co powiesz o sobie samym?”. Dla współczesnego świata Bóg staje się Nieznajomym, a Jezus bywa postrzegany już tylko jako postać historyczna i dlatego też działalność misyjna świeckich w codziennym życiu nie będzie możliwa bez odnowy naszej wiary oraz doskonalenia się w modlitwie. Powrót do głębokiego doświadczania Boga wydaje się być jedną z dróg do pozyskania ludzi dla Ewangelii. Pozyskanie łaski wiary dla tych wszystkich, których droga życiowa rozminęła się z nauczaniem Chrystusowym, daje im nadzieję kształtowania dalszej ludzkiej egzystencji w oparciu na radykalne nowości Zmartwychwstania, a „wiara, która działa przez miłość i działanie staje się nowym kryterium myślenia i działania, które przemienia całe życie człowieka…” („Porta fidei”, 6). Ludzie żyjący Bogiem mają obowiązek nie tylko głoszenia Go w świecie, ale i winni być podatni na Jego łaskę poprzez intensywne, własne życie modlitewne. Poprzez doskonalenie własnej wiary, będącej przecież darem bezcennym, będzie można pomóc innym spotkać Chrystusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem.
Rolą Kościoła, bez względu na jakość przemian w świecie, jest realizacja zadań, które głosił papież Paweł VI „… dosięgać i jakby przewracać kryteria oceny, hierarchię dóbr, postawy i nawyki myślowe, bodźce postępowania i modele życiowe rodzaju ludzkiego, które stoją w sprzeczności ze słowem Bożym i planem zbawczym…” (Paweł VI, Adhortacja apostolska „Evangelii nuntiandi”, 19).
Misja świeckich na czas Roku Wiary to pomoc w otwieraniu serc i umysłu na tego Boga, który poszukuje także tych, którzy Go nie znają lub w wyniku chaosu i zawirowań myślowych od Niego odeszli. Z Rokiem Wiary nierozerwalnie jest związane dzieło nowej ewangelizacji, zainicjowane przez bł. Jana Pawła II, który powiedział: „… ewangelizacja nowego tysiąclecia musi nawiązać do nauki Soboru Watykańskiego II…” (homilia, Mogiła, 9 czerwca 1979 r.). W proteście mieszkańców Nowej Huty wobec polityki ateistycznej władz PRL, które planowały stworzyć miasto bez Boga, Papież dostrzegł początek swego zamysłu duszpasterskiego określanego jako „nowa ewangelizacja”. Samo jednak postawienie krzyża, a następnie budowa świątyni, jak to miało miejsce w Nowej Hucie oraz i innych miastach polskich, nie jest wypełnieniem pełnych wymogów nowoewangelizacyjnych. „… Zbudowaliście kościoły. Wypełnijcie życie swoje Ewangelią…” (Mogiła, 9 czerwca 1979 r.). Aktywny udział laikatu w procesie nowej ewangelizacji oraz owocne przeżywanie Roku Wiary winno być połączone z zadaniami formacyjnymi. Jednym z nich jest powrót do ustawicznego studiowania Katechizmu Kościoła Katolickiego, który jest cenną pomocą w pełnym poznawaniu treści wiary i w prowadzeniu ku spotkaniu z Chrystusem, albowiem: „…Katechizm stanowi trwały zapis wielu sposobów, w jakie Kościół medytował nad wiarą i rozwijał nauczanie, aby dać wiernym pewność w ich życiu wiary…” („Porta fidei”, 11).
Człowiek żyjący z dala od Kościoła Chrystusowego czy tego chce, czy też nie, jest nieustannie poszukiwany przez Stwórcę, który jest jedynym gwarantem ludzkiego szczęścia. Ponowne przyjęcie do swego życia nauczania ewangelicznego, to nic innego, jak powrót do przyjaźni z Chrystusem, jedynym gwarantem naszego życia wiecznego. Misyjnym zadaniem laikatu jest więc pomoc każdemu człowiekowi zagubionemu w wierze, aby dosięgnęła go Prawda i pochwycił go Bóg w czasach „… głębokiego kryzysu wiary, który dotknął wielu ludzi’’ („Porta fidei”, 2).
Doświadczenie zmartwychwstania, do którego zaproszony jest każdy mężczyzna i każda kobieta, są bardzo istotne i żarliwe: odkrycie pod kurzem i popiołem własnej historii żaru, którego ból i śmierć nie są w stanie zgasić. Żaru gotowego do ponownego zapłonu, rozpalającego duszę i oczyszczającego spojrzenie, czyniącego je zdolnymi chwytać we wszystkim tajemnicę Paschy Chrystusa - wskazał o. Roberto Pasolini OFMCap w kolejnej medytacji wielkopostnej, jaką wygłosił w Auli Pawła VI w Watykanie.
Kaznodzieja Domu Papieskiego wskazał, że najbardziej inspirującym momentem w życiu Chrystusa jest wydarzenie wielkanocnego poranka. „Kontemplując ten etap wydarzenia chrystologicznego, tak decydujący i tak tajemniczy, możemy czerpać światło, którego potrzebujemy, aby kierować naszymi krokami we właściwy sposób” - dodał.
W Sejmie zarejestrowany został Komitet Inicjatywy Obywatelskiej „religia-etyka”. Katecheci ruszają więc ze zbiórką podpisów - informuje Radio Maryja.
Resort edukacji próbuje wypchnąć religię z polskich szkół. Zajęcia od 1 września mają odbywać się raz w tygodniu, na pierwszej lub ostatniej godzinie lekcyjnej. Ucierpią na tym nie tylko katecheci, bo tysiące z nich starci pracę, ale przede wszystkim uczniowie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
