KS. KRZYSZTOF CIEŚLA: - Podczas rekolekcji wielkopostnych w kościele św. Jadwigi Królowej w Rzeszowie poprowadził Ojciec tzw. „Modlitwy o uzdrowienie”. Wiele osób traktuje je jako coś „magicznego”. Czy mógłby Ojciec wyjaśnić w sposób najprostszy, czym są modlitwy wstawiennicze?

O. DR BOGDAN KOCAŃDA: - Modlitwa wstawiennicza w celu osiągnięcia uzdrowienia duchowego, wewnętrznego czy też fizycznego jest jedną z form modlitwy prośby. Wstawiennik, kapłan czy osoba świecka, prosi Pana Boga, by objawił swoją chwałę w mocy Ducha Świętego nad osobą dotkniętą chorobą ducha czy też ciała. Prośba ta może mieć charakter modlitwy ustnej indywidualnej lub we wspólnocie, modlitwy adoracyjnej bądź charyzmatycznej zwanej powszechnie jako modlitwy w językach. Od prowadzącego modlitwę zależy jaki rodzaj zastosuje. W tej modlitwie nie ma nic magicznego. Stolica Apostolska wydała specjalną instrukcję na temat modlitw o uzdrowienie uwzględniającą normy prawne i wystarczy się tylko do tych norm stosować. Sama praktyka modlitwy o uzdrowienia sięga swoimi korzeniami starotestamentalnych obietnic. Już w Księdze Wyjścia mamy objawienie natury Boga, który mówi: „Ja, Pan, chcę być twoim lekarzem”. Nasz Pan Jezus Chrystus uzdrawiał i wyrzucał złe duchy, dlaczego Kościół ma tego nie czynić?

- Podczas modlitwy o uzdrowienie kilka osób doznało „spoczynku w Duchu Świętym”. Czym zatem jest „spoczynek w Duchu Świętym”?

- Komisja teologiczna działająca przy Katolickich Służbach Odnowy Charyzmatycznej w Rzymie określa „spoczynek w Duchu” jako stan somatyczno-psychiczny, przy pomocy którego Bóg może udzielić łaski danej osobie. Sam w sobie spoczynek nie jest łaską Bożą, a jedynie stanem, w którym łaska Boża może działać. Zapewne zależy on od wrażliwości danej osoby, jak również charyzmatu wstawiennika. Może budzić różne emocje wśród osób, które są obserwatorami z zewnątrz. Jednak osoby, które doświadczyły tego stanu wypowiadają się zawsze pozytywnie, podkreślając przede wszystkim duchowy aspekt tego doświadczenia. Sam wielokrotnie spocząłem lub lepiej powiedzieć zasnąłem w Duchu Świętym i muszę stwierdzić, że za każdym razem regenerowały się moje siły fizyczne, a w kilku przypadkach otrzymałem tzw. słowa poznania, które zostały później pozytywnie zweryfikowane.

- Przed laty pełnił Ojciec funkcję egzorcysty. Jak ten czas wpłynął na Ojca posługę kapłańską, szczególnie w dobie negowania istnienia zła i szatana?

- Jako młody kapłan zostałem wezwany przez Kościół lokalny do specyficznej walki duchowej. Posługa egzorcysty nauczyła mnie wrażliwości na często wcześniej nienazwane cierpienie osoby zniewolonej, pokory wobec Bożej mocy i przejawów szatańskich manifestacji, a przede wszystkim umocniła moją wiarę oraz miłość do Boga i Kościoła świętego. Myślę, że w dużej mierze dzięki tej misji, odnalazłem w sobie pasję ewangelizacji i to, co głoszę z ambony staram się najpierw uaktualnić w sobie. Dzięki posłudze egzorcysty stałem się gorliwszym obrońcą życia duchowego w moich braciach i siostrach w wierze.

- Jak rozpoznać osobę opętaną? Często bowiem ludziom wydaje się, że są opętani a jest to tylko zaburzenie psychiczne. Gdzie kończy się granica pomiędzy chorobą psychiczną a zniewoleniem?

- Kościół katolicki przez wieki wypracował kryteria pozwalające rozeznać czy mamy do czynienia z chorobą psychiczną, czy z jakąś formą zniewolenia duchowego lub opętania demonicznego. O tym już wiele zostało powiedziane, z tej racji odsyłam do bogatej literatury tematu. Jeśli chodzi o granice pomiędzy chorobą psychiczną a opętaniem demonicznym z jednej strony określają ją psychiatrzy kliniczni w zakresie swoich kompetencji, a z drugiej egzorcyści w ramach bogatej tradycji teologiczno-duchowej. Te dwie rzeczywistości w poszczególnych przypadkach mogą się ze sobą pokrywać w innych będą oddzielne. Dlatego jestem daleki od tego, by stawiać jednoznaczne granice. Doświadczenie posługi cierpiącym z powodu działania złych mocy nauczyło mnie w tej kwestii daleko idącą ostrożność.

- W jaki sposób możemy bronić się przed działaniem złego, nieraz nawet nie świadomi jego ataku?

- Pierwszą zasadą jest obrona życia Bożego w nas samych. Żyjąc w łasce uświęcającej, bez grzechu ciężkiego, stajemy się wewnętrzną twierdzą. Prowadząc życie w Duchu Świętym jesteśmy mocarzami Bożymi. Przecież to Duch Święty zawsze rozlicza się z demonami. Niekiedy dziwię się, że katolicy tak mało uwagi poświęcają tej Trzeciej Osobie Trójcy Świętej. Nadto mamy do dyspozycji sakramenty święte i sakramentalia. Św. Paweł w Liście do Efezjan pisze o wkładaniu duchowej zbroi. Kościół podaje nam do dyspozycji całą gamę modlitw o uzdrowienie i uwolnienie. Nie zapominajmy o aniołach, a szczególnie o Michale Archaniele i własnym Aniele Stróżu oraz o wstawiennictwu świętych. Tak prawdę powiedziawszy to jesteśmy szczęściarzami. Wystarczy żyć w zjednoczeniu z Chrystusem, rozwijając swoje życie duchowe w oparciu o wymienione wyżej środki i można spać spokojnie. Ale nie do końca. Należy pamiętać, że nawet święci musieli toczyć walkę duchową z siłami zła, a niektórzy nawet czasowo byli zniewoleni za przyzwoleniem Bożym dla dokonania wewnętrznej puryfikacji kandydatów na ołtarze. Zatem, zawsze musimy czuwać, lecz bez szczególnego lęku, kiedy stoimy pod sztandarem Chrystusa.

* * *

O. dr Bogdan Kocańda, członek Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, gwardian, proboszcz i kustosz Sanktuarium Matki Bożej Rychwałdzkiej. W dniach 10-12 marca br. poprowadził rekolekcje wielkopostne w kościele akademickim św. Jadwigi Królowej w Rzeszowie.