Reklama

Niedziela Częstochowska

„Błogosławione ręce, które służą chorym”

Niedziela częstochowska 12/2013, str. 1

[ TEMATY ]

hospicjum

Wojciech Mścichowski

Siedziba Hospicjum w Częstochowie

Siedziba Hospicjum w Częstochowie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Słowa bł. Jana Pawła II wypowiedziane w 1979 r. w Częstochowie - „Niech będą błogosławione ręce, umysły i serca wszystkich, którzy służą chorym… Chrystus jest wśród nas poprzez tych, którzy cierpią”, doskonale wpisują się w 20-lecie działalności Stowarzyszenia Opieki Hospicyjnej Ziemi Częstochowskiej.

16 marca 1993 r. placówka została wpisana do rejestru Stowarzyszeń. Inicjatorem była ówczesna wiceprzewodnicząca Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych Anna Kaptacz, znająca doskonale problemy ludzi chorych, zmagających się z bólem, wymagających opieki i duchowego wsparcia. Z pomocą życzliwych ludzi, na czele z prof. Jackiem Łuczakiem, pierwszym krajowym konsultantem medycyny paliatywnej, stworzono warunki godnego umierania tym, którzy z różnych przyczyn nie znajdują ich w rodzinie. W organizację włączyli się sponsorzy, samorządowcy, pielęgniarki, lekarze i wolontariusze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Od 10 lat Hospicjum mieści się w przydzielonym przez Urząd Miasta budynku przy ul. Krakowskiej 45A. Dwudziestu lekarzy, w tym dwóch medycyny paliatywnej, psycholodzy, rehabilitanci, pielęgniarki, pracownicy socjalni oraz duszpasterze służą doświadczeniem, pracą i uśmiechem, przynosząc ulgę w cierpieniu, nadzieję i wiarę w Bożą Opatrzność.

Reklama

Miejscem często odwiedzanym jest kaplica. Osoby, które nie mogą uczestniczyć we Mszy św. osobiście czynią to za pośrednictwem transmisji telewizyjnej na salach chorych. Duchowymi terapeutami są księża Tomasz Knop i Tadeusz Wójcik oraz w razie potrzeby księża z terenu działania hospicjum domowego.

Prezes Stowarzyszenia, Anna Kaptacz zwraca uwagę, że bez wsparcia duchowego kapłanów i wiary personelu, nie byłoby możliwe towarzyszenie przy śmierci i przygotowanie do jej godnego przyjęcia przez podopiecznych. Trzeba dodać, że tutejsza atmosfera, poczucie bezpieczeństwa, nadzieja w Boże Miłosierdzie powodują, iż nie rzadkie są przypadki przezwyciężenia choroby i powrotu do normalnego życia.

W okresie minionych 20 lat w placówce znalazło pomoc około 20 tys. ludzi z regionu częstochowskiego. Cenną inicjatywą jest prowadzona przez Stowarzyszenie tzw. Akademia Walki z Rakiem, w której osoby w momencie rozpoznania choroby nowotworowej spotykają się z psychologiem, otrzymują pomoc lekarską, duchowe wsparcie i motywacje do walki z chorobą.

Chociaż corocznie spośród pacjentów hospicjum umiera około 800 osób, dzięki poświęceniu i służbie ludzi dobrej woli, przejście do Domu Ojca staje się łatwiejsze, bardziej humanitarne. Nagrodą dla personelu jest uśmiech pacjenta i świadomość, że swoją posługą niosą ulgę innym, dostrzegając w potrzebującym cierpiącego Chrystusa.

W ramach jubileuszu odbyła się już tematyczna konferencja, podczas której doświadczeniami i świadectwami dzielili się pacjenci, terapeuci i wolontariusze. Odbył się bal charytatywny, kontynuowane będą coroczne akcje „Pola Nadziei”, połączone z konkursami propagującymi idee opieki paliatywnej. Kulminacyjnym punktem stała się 16 marca, Gala w Częstochowskiej Filharmonii połączona z wręczeniem Statuetek i podziękowań wszystkim, którzy na przestrzeni lat przyczynili się do powstania, rozwoju i funkcjonowania Stowarzyszenia oraz koncert Eleni, piosenkarki, która jak nikt inny potrafi wlać nadzieję w ludzkie serca.

2013-03-20 12:50

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Marsz Nadziei w Sosnowcu

W ramach programu społecznego „Pola Nadziei”, 23 maja, po raz szósty ulicami Sosnowca przeszedł Marsz Nadziei zorganizowany przez sosnowieckie Hospicjum im. św. Tomasza Apostoła

Marsz Nadziei był imprezą finalizującą roczną kampanię „Pola Nadziei”, wyrazem soli­dar­no­ści i pamięci o cho­rych obję­tych opieką hospicyjną. Uczest­ni­kami marszu były przede wszyst­kim dzieci i mło­dzież zagłębiowskich szkół i przedszkoli wraz ze swoimi opiekunami, którzy zamanifestowali potrzebę niesienia pomocy i nadziei wszystkim osobom chorym i cierpiącym oraz ich rodzinom. Marsz był także wyrazem poparcia dla idei budowy hospicjum stacjonarnego w Sosnowcu, który stanie się miejscem pobytu dla nieuleczalnie chorych, miejscem godnego przeżywania najtrudniejszych chwil w życiu pacjentów w terminalnej fazie choroby nowotworowej – powiedziała Małgorzata Leśniewska, koordynatorka wolontariatu hospicyjnego.
CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

[ TEMATY ]

św. Katarzyna Sieneńska

Giovanni Battista Tiepolo

Św. Katarzyna ze Sieny

Św. Katarzyna ze Sieny
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne. Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej. Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia. Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie. Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy. Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską. Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej". Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała! Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła. Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża. Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.
CZYTAJ DALEJ

Kard. Reina: co będzie z procesami reform zapoczątkowanymi przez papieża Franciszka?

2025-04-28 19:43

[ TEMATY ]

Watykan

Bazylika św. Piotra

pixabay.com

Co będzie z procesami reform zapoczątkowanymi przez papieża Franciszka? - pytał kard. Baldassare Reina w homilii w czasie Mszy św., jaką odprawił wraz z innymi kardynałami i duchowieństwem Rzymu w bazylice św. Piotra w Watykanie. Była to trzecia Eucharystia w intencji zmarłego papieża Franciszka w ramach Novemdiales - dziewięciodniowego okresu żałoby. Szczególnie zaproszeni byli na nią wierni diecezji rzymskiej, której papież jest biskupem.

Rzym opłakuje swojego biskupa, narodem, razem z innymi stoi w kolejce, by płakać i modlić się, jak owce bez pasterza, mówił wikariusz generalny diecezji rzymskiej. Wskazał, że w dzisiejszych czasach, „gdy świat płonie, a niewielu ma odwagę głosić Ewangelię, tłumacząc ją na wizję możliwej i realnej przyszłości, ludzkość wygląda jak owce bez pasterza”.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję