Częstochowa to dobre miasto” - powiedział Ojciec Święty Jan Paweł II. Cieszymy się, że nasz Papież o Częstochowie myślał dobrze. My także chcielibyśmy myśleć i mówić w taki sposób. Wiadomo, że nie jest to miasto łatwe. Są w nim dwie linie, jedna to jasnogórska, pielgrzymkowa - tych, którzy przybywają do Sanktuarium jako pielgrzymi, są krótko, a druga - mieszkańców, którzy tu żyją, pracują, realizują swoje plany - uczniowskie, studenckie, rodzinne. Są także rządzący miastem: Rada Miasta, Prezydent, Urząd Miasta. Trzeba to jakoś zsynchronizować, pamiętając jednak, że niezbywalną wielkością Częstochowy jest Jasna Góra, z której mamy się cieszyć i szanować to miejsce. To, że świat zna Częstochowę zawdzięczamy Sanktuarium Jasnogórskiemu. Ksiądz Arcybiskup często powtarza, że podczas podróży wielu przypomina mu Jasną Górę i dodaje, że również „Niedzielę”, obecną na świecie i będącą znakiem miasta. Są środowiska, które wolałyby, żeby na mapie Częstochowy nie było naszego tygodnika. Tym bardziej będziemy o roli „Niedzieli” przypominać, ponieważ mamy do tego święte prawo.
W ostatnich wieczornych spotkaniach wtorkowych na falach Katolickiego Radia Fiat, kiedy „Niedziela” ma swoją audycję, spotkaliśmy się z prezydentem Częstochowy, Tadeuszem Wroną i wspólnie z redaktorami rozmawialiśmy na interesujące tematy. Z uwagi na to, że w ostatnim czasie miały miejsce pewne akcje dotyczące osoby Prezydenta i planów rozwoju miasta, zadaliśmy mu sporo pytań, w tym niektóre dość trudne. Odpowiedzi były jasne, klarowne, Prezydent odpowiadał na pytania w sposób adekwatny i odpowiedzialny.
Zarzuty stawiane Prezydentowi płyną od ludzi, którzy nie są zadowoleni z rządów miastem, albo mają wręcz inne cele - nazwijmy je politycznymi. Niektóre z tych zarzutów mają wymiar osobisty, jakoby Prezydent był człowiekiem zbyt kościelnym, zbyt posłusznym postulatom Jasnej Góry czy Kościoła. Otóż, nie jest to prawda. Wszystko można powiedzieć, ale nie to, że Prezydent bezkrytycznie wysłuchuje wskazań Kościoła, Arcybiskupa czy Jasnej Góry. Jest pod tym względem - moim zdaniem - bardzo samodzielny i nie jest sterowany przez kogokolwiek. Nieraz jestem zdziwiony, że jest tak niezależny i wolałbym, żeby częściej i szerzej konsultował swoje przedsięwzięcia. Tymczasem jest to człowiek wolny, podejmujący decyzje samodzielnie. W tej trudnej pracy dobrze sobie radzi. Na pewno są jeszcze w Częstochowie ludzie z kręgów komunistycznych, którzy reprezentowali komitet partii. O ich działalności najwięcej mógłby opowiedzieć ks. prał. Józef Słomian, który doznał tyle krzywdy i nieprzyjemności od przedstawicieli ówczesnych władz. Być może chcieliby oni nadal swoje władztwo zaprowadzać i nie podoba im się, że Prezydent jest człowiekiem wierzącym, że odnajduje się w duchowej stolicy Polski. Pamiętajmy, że to on wręczał Janowi Pawłowi II honorowe obywatelstwo Częstochowy - pierwsze w historii Polski. Za naszym przykładem poszły inne miasta, które honorowały takim odznaczeniem Ojca Świętego.
Jest wiele innych inicjatyw, które pochodzą od prezydenta Wrony, chociażby np. spowinowacenie z miastami maryjnymi Europy, program społeczny na rzecz rodzin... Mają one wymiar, owszem, katolicki, ale nie są sprawą szczególnego sprzyjania Kościołowi, są wyrazem pewnej normalności. To samo dotyczy Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Sakralnej „Gaude Mater”, któremu patronuje miasto i który jest piękną wizytówką Częstochowy na forum międzynarodowym, a sam Ośrodek „Gaude Mater” oprócz Festiwalu podejmuje wiele innych inicjatyw kulturalnych wzbogacających Częstochowę. Festiwal jest przez miasto finansowany tylko w części, a dofinansowywany jest dzięki zapobiegliwości dyrekcji Ośrodka przez instytucje centralne oraz sponsorów. Stąd pojawiające się zarzuty, że Festiwal „Gaude Mater” jest zbyt drogi, jest wyrazem niezrozumienia znaczenia tej inicjatywy dla miasta, a nawet niechęci do sacrum.
Częstochowa to dobre miasto. Mieszkamy w nim i musimy je przyjmować takie, jakie ono jest ze swej natury. Przyglądam się III Alei Najświętszej Maryi Panny, ma ona zupełnie szczególny wymiar, jest wyjątkowa i przez to przyciąga mieszkańców i pielgrzymów. Częstochowa musi przyciągać, trzeba pracować nad tym, żeby mieszkańcy byli solidarni, a także bardziej oczytani a przez to światli.
Częstochowa powinna budować swoją tożsamość przez obecność Jasnej Góry, a także przez to, że w administracji kościelnej jesteśmy metropolią, z arcybiskupem metropolitą. Budowanie tożsamości lokalnej to także przyjmowanie i akceptacja „Niedzieli”, która jest znana w Polsce i na całym świecie. Z tym w naszym mieście nie jest najlepiej. Niestety, są parafie w Częstochowie, które nie zawsze rozprowadzają „Niedzielę” w odpowiednich do liczby mieszkańców nakładach, albo w ogóle nie chcą kolportować naszego tygodnika. Cieszymy się obecnością Katolickiego Radia Fiat, Radia Jasna Góra. Mamy dobre wyższe uczelnie: Politechnika, Akademia Jana Długosza, Wyższe Seminarium Duchowne, Instytut Teologiczny, wyższe szkoły różnego typu, są szkoły katolickie... One stanowią wizytówkę Częstochowy.
Zechciejmy o tym pamiętać i starajmy się coś proponować i czynić dla tych dzieł, dla tych wartości, które są obecne w naszym mieście. Budowa tożsamości nie zależy tylko od Prezydenta miasta, ale od nas wszystkich.
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona
na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii
pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju.
Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół
i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie
widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów.
Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności
obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość
dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć,
energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa
europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe.
Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości
ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących.
Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła
swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście,
Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził
życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni
byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja
rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy
życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji
Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina,
umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie
lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała,
że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem
a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności
i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii
i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była
wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie,
gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze
większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna
osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie
- Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy
wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc,
czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi
jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby "
wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą
ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława
Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety,
chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach
powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się
do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do
księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier
i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby
zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie
chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej
robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl
o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza
XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną
i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami
pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj,
przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie
czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje
mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy
Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na
twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze
30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób
życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc
odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie
zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy
są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić
z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością
i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne.
Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców
katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało
być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna
pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański,
dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy
się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział
apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił
do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI
starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy
zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która
trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna
umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego
Mistrza.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami wstrzemięźliwość od spożywania mięsa lub innych pokarmów w Kościele katolickim należy zachowywać we wszystkie piątki całego roku.
Piątkowa wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych nie obowiązuje w trzech przypadkach: w piątki, w które wypada uroczystość; dni w randze uroczystości (np. piątek w Oktawie Wielkanocy) oraz gdy zostanie udzielona dyspensa zgodnie z przepisami prawa kanonicznego.
Podczas ewangelizacji na Rynku ludzie wspólnie się modlili i uwielbiali Boga.
W Niedzielę Miłosierdzia na Wrocławskim Rynku odbył się koncert ewangelizacyjno-uwielbieniowy "Ogień Miłosierdzia".
Koronkę do Miłosierdzia Bożego, modlitwę i uwielbienie poprowadził m.in. karmelita o. Krzysztof Piskorz z Ruchem Światło-Życie i ks. Wojciech Bujak ze Wspólnotą Miłość Pańska z Oleśnicy. Już po raz trzeci koło wrocławskiego ratusza głoszono orędzie Bożego Miłosierdzia. – Miłosierdzie Boże chce się rozlewać na wszystkich ludzi, także tych daleko od Kościoła, stąd taka forma ewangelizacji połączona z modlitwą i uwielbieniem – tłumaczy o. Krzysztof Piskorz, przeor wrocławskiego klasztoru karmelitów i kustosz sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia. – Chcemy na Rynku, w sercu Wrocławia, uczcić tajemnice najważniejszą, tajemnicę zmartwychwstania. Chcemy głosić Boże Miłosierdzie, bo do tego posyła nas Chrystus. Nie możemy zamykać się tylko w kościele, bo tak nie staniemy się apostołami. Warto tworzyć Kościół posłany, Kościół misyjny – dodaje karmelita.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.