Reklama

Niedziela Małopolska

Niezwykła opowieść

Szopki pełne aniołów, zbudowane z kart do gry czy też mieszczące się w łyżeczce do herbaty – to tylko niektóre z dzieł poddanych ocenie w rozstrzygniętym jubileuszowym Konkursie Szopek Krakowskich

Niedziela małopolska 52/2017, str. VI

[ TEMATY ]

szopki

Ł.ukasz Kaczyński

Szopki krakowskie to cudne arcydzieła sztuki

Szopki krakowskie to cudne arcydzieła sztuki

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wtym roku szopkarze stanęli w konkury już 75 raz. Podtrzymują w ten sposób wyjątkową w skali światowej tradycję, którą zapoczątkowali XIX-wieczni krakowscy murarze. W sezonie jesienno-zimowym, w chwili przymusowej przerwy od pracy zaczęli oni przygotowywać przenośne teatrzyki lalkowe ze Świętą Rodziną, z którymi wędrowali po domach mieszczańskich. Zwyczaj na przełomie dziejów popadł nieco w zapomnienie. Wszystko zmieniło się w 1937 r., gdy konkurs zorganizowano po raz pierwszy. Od tego czasu wielu miłośników architektury i tradycji stolicy Małopolski sprawia, że rozwija się on aż do dziś.

Samotnie i rodzinnie

Jak podkreślił Jakub Zawadziński, który główną nagrodę w kategorii szopek miniaturowych otrzymał ex aequo z Andrzejem Wróblem, wykonanie szopki to czasochłonne zajęcie. – Zwłaszcza w przypadku dzieł miniaturowych trzeba być niezwykle precyzyjnym. Obecną pracę przygotowywałem 3 miesiące. Najbardziej wymagające były postacie i mimo że jest to szopka niewielkich rozmiarów, udało się zmieścić ich tam trzydzieści – powiedział szopkarz.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Z kolei Marek Markowski, który wspólnie z rodziną został pierwszym laureatem za szopkę dużą, obliczył, że praca była wykonywana… 3500 godzin! – Na szczęście działamy razem. Więc to się jakoś rozłożyło. Każda szopka to malutkie zwierciadło Krakowa – jego architektury i tajemnicy. Nasza szopka prezentuje dwa elementy miasta – kościół św. Józefa w Podgórzu i Teatr im. Juliusza Słowackiego – opowiedział.

Tegoroczny konkurs to także nowa kategoria – prace mogły zgłosić całe rodziny. – Lubimy wspólnie wykonywać dzieła plastyczne. Był to dla nas czas radosnej zabawy i pracy, ale też poznawania historii Krakowa i tradycji bożonarodzeniowych – opisała Monika Pielach, która świąteczne dzieło przygotowała wraz z mężem Piotrem oraz synami Michałem i Kubą. – Dużo czasu nam to zajęło, ale mamy nagrodę i jest super – wtórował mamie Michał.

Reklama

Przygotowana przez nich szopka została ozdobiona farbkami konturowymi, przyciąga więc uwagę, gdyż jest cała wykropkowana. Równorzędne nagrody za pracę pokoleniową otrzymały także rodziny Jaskiernych, Krawczyków i Soleckich.

Miasto w pigułce

Najbardziej wytrwali szopkarze otrzymali także specjalne wyróżnienie od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, prof. Piotra Glińskiego. Odznaką „Zasłużony dla kultury polskiej” zostali uhonorowani Tadeusz Gilbert, Edward Markowski, Kazimierz Stopiński i Maciej Moszew, który konkursową szopkę wykonał już 57. raz – tym razem jego praca wygrała w kategorii szopek średnich. Szopkarz wyraził nadzieję, że jego udział zachęci młodszych do podjęcia tej pięknej tradycji oraz pokaże im, jak ważny w tej dziedzinie jest ciągły rozwój. – Szopka to moja pasja, a pasja dodaje sił. Widzę jednak, że co roku trzeba wymyślać coś nowego, aby zaskoczyć odbiorcę. Wymusza to na autorze nieustanne unowocześnianie prezentowanych dzieł i wrażliwość na rzeczywistość wokół siebie – przyznał.

Jak oceniła Małgorzata Niechaj, kierownik Działu Folkloru i Tradycji Krakowa Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, co roku szopki zgłoszone do konkursu zachwycają unikatowością i pomysłowością, co sprawia, że jury ma zawsze problem z wyłonieniem tych najlepszych. Podkreśliła: – Szopki krakowskie to cudne arcydzieła sztuki, które ukazują miasto w pigułce. Nigdzie takich szopek na świecie nie ma. Majstersztyk detali osób tworzących dzieła jest wyjątkowy. To sprawia, że prace nie są tylko makietą, ale niezwykłą opowieścią o świętach Bożego Narodzenia i architekturze Krakowa. Zapowiedziała też, że podejmowane są starania, aby szopkarstwo krakowskie zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Świąteczna ekspozycja

Do tegorocznej, jubileuszowej edycji konkursu zgłoszono 171 prac, w tym 93 wykonane przez dzieci, 11 prac młodzieżowych, 51 przygotowanych przez seniorów oraz 16 szopek rodzinnych. Oprócz wspomnianych zwycięzców, w kategorii szopek małych główną nagrodę przyznano Wiesławowi Barczewskiemu. W ramach konkursu wyróżniono także wiele prac najmłodszych szopkarzy.

Wszystkie dzieła można zobaczyć do 25 lutego 2018 r. w oddziale Celestat Muzeum Historycznego Miasta Krakowa przy ul. Lubicz 16.

2017-12-20 12:28

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rzecznik Episkopatu: zróbmy galerię szopek bożonarodzeniowych w Internecie

[ TEMATY ]

episkopat

internet

inicjatywa

szopki

ARochau/fotolia.com

Zachęcam do stworzenia ogólnopolskiej galerii szopek bożonarodzeniowych w Internecie. Oznaczajmy nasze zdjęcia szopek hasztagiem #PolskieStajenki i zamieszczajmy je w mediach społecznościowych – podkreślił ks. Paweł Rytel-Andrianik, rzecznik Konferencji Episkopatu Polski.

Ks. Rytel-Andrianik przypomniał, że papież Franciszek w wydanym ostatnio Liście Apostolskim o znaczeniu i wartości żłóbka, podkreśla, że chce wesprzeć „piękną tradycję naszych rodzin, które w okresie poprzedzającym Boże Narodzenie przygotowują żłóbek, a także zwyczaj umieszczania go w miejscach pracy, szkołach, szpitalach, więzieniach, na placach”.

CZYTAJ DALEJ

Boże Ciało i wianki

Niedziela łowicka 21/2005

www.swietarodzina.pila.pl

Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi. Chrześcijanie od początków Kościoła zbierali się na łamaniu Chleba, sławiąc Boga ukrytego w ziemskim chlebie. Święto jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku, czyli pamiątki ustanowienia Eucharystii. A z tego wynika, że uroczystość ta skryta jest w cieniu Golgoty, w misterium męki i śmierci Jezusa.

Historia święta Bożego Ciała sięga XIII wieku. W klasztorze w Mont Cornillon, w pobliżu Liege we Francji, przebywała zakonnica Julianna, która wielokrotnie miała wizję koła na wzór księżyca, a na nim widoczną plamę koloru czarnego. Nie rozumiała tego, więc zwróciła się do przełożonej. Gdy ta ją wyśmiała, Julianna zaczęła się modlić i pewnego razu usłyszała głos, oznajmiający, że czarny pas na tarczy księżyca oznacza brak osobnego święta ku czci Eucharystii, które ma umocnić wiarę, osłabioną przez różne herezje.
Władze kościelne sceptycznie odnosiły się do widzeń prostej Zakonnicy. Jednak kolejne niezwykłe wydarzenie dało im wiele do myślenia. W 1263 r. w Bolsenie, niedaleko Rzymu, kapłan odprawiający Mszę św. zaczął mieć wątpliwości, czy to możliwe, aby kruchy opłatek był Ciałem Pańskim. I oto, gdy nastąpił moment przełamania Hostii, zauważył, że sączy się z niej krew i spada na białe płótno korporału na ołtarzu. Papież Urban IV nie miał już wątpliwości, że to sam Bóg domaga się święta Eucharystii i rok po tym wydarzeniu wprowadził je w Rzymie, a papież Jan XXII (1334 r.) nakazał obchodzić je w całym Kościele. Do dziś korporał z plamami krwi znajduje się we wspaniałej katedrze w Orvieto, niedaleko Bolseny. Wybudowano ją specjalnie dla tej relikwii.
W Polsce po raz pierwszy święcono Boże Ciało w 1320 r., za biskupa Nankera, który przewodził diecezji krakowskiej. Nie było jednak jeszcze tak bogatych procesji, jak dziś. Dopiero wiek XVI przyniósł rozbudowane obchody święta Bożego Ciała, zwłaszcza w Krakowie, który był wówczas stolicą. Podczas procesji krakowskich prezentowały się proporce z orłami na szkarłacie, obecne było całe otoczenie dworu, szlachta, mieszczanie oraz prosty lud z podkrakowskich wsi.
W czasie procesji Bożego Ciała urządzano widowiska obrzędowe lub ściśle teatralne, aby przybliżyć ich uczestnikom różne aspekty obecności Eucharystii w życiu. Nasiliło się to zwłaszcza pod koniec XVI wieku, kiedy przechodzenie na protestantyzm znacznie się nasiliło i potrzebna była zachęta do oddania czci Eucharystii.
W okresie rozbiorów religijnemu charakterowi procesji Bożego Ciała przydano akcentów patriotycznych. Była to wówczas jedna z nielicznych okazji do zademonstrowania zaborcom żywej wiary. W procesjach niesiono prastare emblematy i proporce z polskimi godłami, świadczące o narodowej tożsamości.
Najpiękniej jednak Boże Ciało obchodzono na polskiej wsi, gdzie dekoracją są łąki, pola i zagajniki leśne. Procesje imponowały wspaniałością strojów asyst i wielką pobożnością prostego ludu, wyrażającego na swój sposób uwielbienie dla Eucharystii. Do dziś przetrwał zwyczaj zdobienia ołtarzy zielonymi drzewami brzóz i polnymi kwiatami. Kiedyś nawet drogi wyścielano tatarakiem. Do dziś bielanki sypią też przed kroczącym z monstrancją kapłanem kolorowe płatki róż i innych kwiatów.
Boże Ciało to również dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Wieniec w starych pojęciach Słowian był godłem cnoty, symbolem dziewictwa i plonu. Wianki z ruty i kwiatów mogły nosić na głowach tylko dziewczęta.
Na wsiach wierzono, że poświęcone wianki, powieszone na ścianie chaty, odpędzają pioruny, chronią przed gradem, powodzią i ogniem. Dymem ze spalonych wianków okadzano krowy, wyganiane po raz pierwszy na pastwisko. Zioła z wianków stosowano też jako lekarstwo na różne choroby.
Gdzieniegdzie do poświęconych wianków dodawano paski papieru, z wypisanymi słowami czterech Ewangelii. Paski te zakopywano następnie w czterech rogach pola, dla zabezpieczenia przed wszelkim złem.
Dziś Boże Ciało to jedna z niewielu już okazji, aby przyodziać najpiękniejszy strój świąteczny - strój ludowy. W Łowickiem tego dnia robi się tęczowo od łowickich pasiaków. Kto wie, czy stroje ludowe zachowałyby się do dziś, gdyby nie możliwość ich zaprezentowania podczas uroczystości kościelnych. Chwała zatem i wielkie dzięki tym duszpasterzom, którzy kładą nacisk, aby asysty procesyjne występowały w regionalnych strojach. Dzięki temu procesje Bożego Ciała są jeszcze wspanialsze, okazalsze, barwniejsze. Ukazują różnorodność bogactwa sztuki ludowej i oby tak było jak najdłużej.
W ostatni czwartek oktawy Bożego Ciała, oprócz święcenia wianków z ziół i kwiatów, szczególnym ceremoniałem w naszych świątyniach jest błogosławieństwo małych dzieci. Kościoły wypełniają się najmłodszymi, często także niemowlętami, by i na nich spłynęło błogosławieństwo Boże. Wszak sam Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 13-15).

CZYTAJ DALEJ

Stanowisko uczestników XXXI Ogólnopolskiej Pielgrzymki Samorządu Terytorialnego na Jasna Górę

2024-05-30 22:45

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Karol Porwich/Niedziela

My, przedstawiciele samorządów gmin, powiatów i województw zgromadzeni u stóp Matki Bożej Królowej Polski zwracamy się z apelem do małżeństw i rodzin oraz do osób przygotowujących się do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny, aby z pełnym zaangażowaniem poznawali swoje prawa i obowiązki wynikające z natury małżeństwa

jako trwałego związku kobiety i mężczyzny oraz rodziny będącej podstawową komórką społeczną we współczesnym świecie.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję